Er is geen betere weg dan je eigen weg
(zelfs als je de weg kwijt bent)
We wandelen iedere week hetzelfde rondje in het stadspark. Ik haal haar thuis op en zie meteen hoe het is. Soms zijn de groeven langs haar mond nog dieper dan anders. Haar bruine ogen zijn bijna zwart als het slechter met haar gaat. Het leven is voor haar een grote worsteling langs dalen, nog diepere dalen en soms uitzicht op lichtpuntjes. De energie om haar heen is zwaar.
In het begin van ons contact wil ik niets liever dan haar uit de zwaarte omhoog helpen, haar pijn verlichten. Mijn reparatie-reflex neemt het geheel over. Iedere week vraag ik hoe het gaat en draag ik opgewekt suggesties aan en geef ik ongevraagde adviezen. Ik wil haar een uitweg tonen uit de ellende.
We lopen al een poosje samen op en ik ben inmiddels op haar gesteld geraakt als ik me realiseer dat al mijn adviezen en vragen niet helpen om zich beter te voelen. Sterker nog, het geeft haar een gevoel van falen als ik navraag wat ze deze week gedaan heeft en ze toegeeft dat ze niets heeft gedaan met alle voornemens. Ze veroordeelt zichzelf erom, ‘weer niets gelukt’.
Ik voel me machteloos en denk dat onze wandelingen haar niet vooruit helpen. Ik denk al aan opgeven.
Dan herinner ik me het ontpoppingsproces van een rups naar een vlinder. Die transformatie gaat gepaard met een hoop worsteling en ongemak. Misschien is die worsteling niet om aan te zien en duurt het je te lang. Maar de ontpoppingsstrijd is nodig om alle levenskracht in de vleugels te doen vloeien waardoor de vlinder op eigen kracht kan wegvliegen.
Met dit besef voel ik me anders over haar proces. Het voelt in eerste instantie ongemakkelijk om naar haar wanhoop te luisteren en daarop geen bemoedigende suggestie of advies meer te geven. Om gewoon in stilte naast haar te wandelen en er met al mijn aandacht alleen maar te zijn. Erop te vertrouwen dat de tocht door de donkere nacht precies dat is wat ze nodig heeft om verder te komen. Het is haar route, in haar tijd en op haar tempo.
We wandelen verder. Ik vraag me af, ‘wie ben ik om te weten wat werkelijk goed voor haar is?’ Dat weet zij alleen.
Nu ik mijn machteloosheid om haar lijden te willen verlichten loslaat kan ik echt als een gelijke aan haar zijde staan. We zijn samen onderweg, ik ben niet alwetend. Het helpt haar om te leren vertrouwen op haar eigen wijsheid.
Ik ben er van overtuigd dat alles precies goed is zoals het gaat. Met alle dwalingen, hoogte-en dieptepunten, hoe moeilijk dat soms ook te begrijpen is. Dat ik haar worsteling volledig accepteer, niet stuur en haar niet probeer te veranderen ervaart ze als een weldaad. Ik ben er en ik blijf en dat is voor nu meer dan genoeg.
Het is haar weg, er is geen betere.
Dit artikel is ook gepubliceerd op Inspirerend Leven onder de titel Transformatie: waarom goedbedoeld advies niet altijd de juiste weg is