Hoe stop je met zelfkritiek?
Het antwoord zal je verrassen
Door de dag heen voer ik de nodige gesprekken met mijn zelven. Gewoon hardop terwijl ik de was vouw of de keukenkastjes uitsop. Ik lach, verhef mijn stem en geef antwoord op vragen die ik mezelf in stilte stelde. Ik kan me voorstellen als een ander me zo zou zien dat dit vreemd over komt. Maar zo vreemd is het niet, praten in onszelf doen we allemaal de hele dag, in onze voortdurende gedachtestroom.
Ik ben me bewust van mijn gedachten, neem veel waar, voel van alles en reflecteer erop. Vermoeiend inderdaad, af en toe…
Door de jaren heen leerde ik om een toeschouwer aan de bonte menigte in mijn hoofd toe te voegen. Een soort mediator die zonder oordeel luistert naar wat er gezegd wordt. Deze vriendelijke luisteraar heeft humor, is mild en relativeert als ik mezelf te serieus neem of dreig op te gaan in mijn gedachten. Het zorgt ervoor dat ik niet helemaal samenval met mijn gedachten en gevoelens.
Zelfbewustzijn is mooi, maar het kan je ook aardig in de weg zitten als je jezelf voortdurend onder de loep neemt of … als je jezelf veel kritiek geeft.
Van alle zelven in je is die van de innerlijke criticus (soms ook vermomd als de perfectionist) luidruchtig aanwezig. Ondermijnende uitspraken die je kwellen zijn dan
‘Wat stom van mij’
‘Dat doe ik niet goed’
‘Ik ben ook altijd zo…’
‘Ik móet stoppen met…’
‘Kan ik dat nu nog niet’
‘Ik schiet tekort’
‘ik voel me zo..’
Het zijn allemaal uitingen van kritiek op dingen die je doet, denkt of voelt. Je geef jezelf voortdurend op je kop. In de basis komt deze zelfkwelling voort uit een gebrek aan zelfliefde en zelfwaardering.
Je veroordeelt jezelf. Waarom?
Stop daar mee en ben vriendelijk naar jezelf. Je bent een goed mens. Liefde en waardering voor jezelf (gaan) voelen is de basis voor zelfacceptatie.
Hoe stop je met zelfkritiek?
Door van alle zelfkritische gedachten en gevoelens te accepteren dat ze er zijn.
Hoe dan?
Als je ondermijnende gedachten en gevoelens waarneemt luister je en zeg je vervolgens tegen jezelf: ‘Ja natuurlijk!’ Spreek jezelf toe als een vriendelijke ouder of een liefdevolle vriend die tegen je zegt: ‘Ja natuurlijk denk je dat, doe je dit, ervaar je dit zo, voel je je zo…’
Onvoorwaardelijke acceptatie.
Dit heb ik niet zelf bedacht, het is een van de eerste spirituele lessen uit het boek van Linda Howe[1]. Het klinkt misschien te simpel, dat is het echter niet. Het is een diepgaande spirituele oefening in zelfacceptatie en het geeft je enorm veel rust en ruimte als je jezelf zo toespreekt. Ik raad je dit boek van harte aan als je veel last hebt van zelfkritiek.
Al lukt het je komende week maar één keer om jezelf zo liefdevol toe te spreken… doe het en ervaar wat het met je doet.
P.s. dit filmpje laat zien hoe je alle ándere problemen met twee woorden op kunt lossen (Engelstalig, 6 minuten) >>
[1] Linda Howe, Helen met de akasha kronieken, 2011, Uitgeverij Ankh Hermes, Utrecht