Eerste hulp bij een vol hoofd
zo vind je rust
'Het gaat nu helemaal om jou'
Hoe vaak zegt iemand dat tegen je of hoe vaak zeg je het tegen jezelf? Gewoon even helemaal de tijd nemen voor jou. Hoe moeilijk is dat toch!
Het gevolg is dat veel mensen last hebben van een vol of een druk hoofd. Misschien jij ook?
De hele dag door maakt je hoofd overuren om alle gedachten, gevoelens, indrukken en prikkels te verwerken. Je rent van hot naar her, altijd druk en geen tijd om stil te staan. Een van mijn klanten zegt dat ze vaak haar hoofd vergeet uit te zetten waardoor de overgang van drukte naar rust en ontspanning helemaal niet gemaakt wordt.
Dit versterk je ook door 's avonds nog meer prikkels tot je te nemen als je televisie kijkt of op je mobiel zit. Je staat als het ware de hele tijd ‘aan’.
Vermoeidheid
Een vol hoofd heeft ook invloed op je kwaliteit van slapen waardoor langzaamaan de batterij steeds verder leegloopt en je al moe bent als je opstaat. Je geeft teveel weg van je aandacht, liefde en energie aan andere mensen en activiteiten en je geeft deze dingen te weinig aan jezelf. Je neemt je eigen behoeften aan bijvoorbeeld rust en stilte niet serieus.
Vaak komen deze klachten voor in combinatie met weinig tot geen ruimte nemen voor jezelf. Vooral vrouwen hebben daar last van. Het huis is vol met partner en kinderen die allemaal hun ruimte innemen. Maar waar blijf jij? Waar is jouw ruimte? En dat bedoel ik zowel letterlijk als figuurlijk.
Energetisch ruimte maken
In de praktijk help ik mensen met mijn handen om ruimte te maken in een druk en vol hoofd. Ik leg mijn handen onder het hoofd, masseer de schedelrand en duw voorzichtig met mijn vingers op bepaalde punten op het hoofd. Je ervaart hierdoor dat er meer ruimte en rust ontstaat, het voelt leger en luchtiger in je hoofd. Maar er is zoveel dat je zelf ook kunt doen!
Begin er mee om in je huis een plekje voor jezelf te maken. Ook als je alleen woont is het net zo belangrijk om een speciaal plekje in huis te maken waar je tot rust komt. Als er geen kamer over is maak dan een hoekje vrij in huis dat je tot jouw plekje maakt. Je kunt er een fijne stoel neerzetten of een huisaltaartje creëren. Als je daar regelmatig vertoeft dan krijgt deze plek jouw energie en geeft het je ook rust en energie terug.
Oefening: aandacht
Daarnaast is er deze hele eenvoudige aandachtsoefening die je elke dag kunt doen. De ervaring leert dat dit meteen rust brengt en energie geeft. Als je deze oefening iedere dag doet, bij voorkeur op je eigen plekje, neemt de drukte in je hoofd echt zienderogen af.
De oefening is om dagelijks even in stilte te zitten, al is het maar 5 minuten. Doe het volgende:
- ga rechtop zitten met je voeten op de grond, voel je voeten op de grond,
- leg je handen losjes op je bovenbenen,
- houd je ogen een beetje geopend of gesloten,
- ontspan je kaak,
- adem rustig in en uit,
- voel het rustpunt ‘onderaan’ de inademing voordat je weer uitademt, daar zit je innerlijke rustpunt.
Het is moeilijk om in de stilte niet in gedachten op te gaan. Dat is heel normaal en helemaal niet erg. Zo gauw je opmerkt dat je in je gedachten zit, breng je de aandacht terug naar je lichaam en loop je bovenstaande punten weer na.
Opladen en rust vinden
Je kunt ook buitenshuis een plek zoeken waar je rust ervaart en oplaadt. Ik ken iemand die op haar dagelijkse rondje met de hond stilstaat bij een bepaalde boom en daar met haar handen op de stam de energie voelt stromen in haar handen. Van de wandeling en het stilstaan bij de boom laadt zij op en komt haar hoofd tot rust.
Ruimte maken voor je eigen behoeften is dus niet in negatieve zin egoïstisch. Dit weerhoudt mensen er soms van om het te doen. Alleen jij bent verantwoordelijk voor je eigen behoeften, neem er de ruimte maar voor.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Je hoeft het niet alleen te doen
wel zelf..
Een van de moeilijkste fasen in een persoonlijk ontwikkelingsproces is de fase waarin je in het donkere bos loopt, er is geen pad en je weet niet waar je heen moet en waar de uitgang is. Het struikgewas is dichtbegroeid. Dichtbij hoor je het grommende geluid van je grootste angst.
Nu komt het er op aan. Blijf je staan en kijk je je grootste angst aan of draai je om en ren je weg?
In het leven van veel mensen is dit nu een herkenbare situatie. Hun eigen weerstanden hebben ze overwonnen en die van hun omgeving weerstaan, ze zijn moedig op pad gegaan naar een betere versie van zichzelf. Dapper zijn ze het bos ingelopen, daar waar geen pad is en ze hun eigen weg moeten vinden.
Maar in het bos is het wel erg donker en zeker als je er al lang niet meer geweest bent is het ook dichtgegroeid met stekelige taaie struiken. Als er al paadjes waren, zijn ze inmiddels overwoekerd. Je ziet soms geen hand voor ogen. Uit het struikgewas springen enge beesten op je. Nu wordt het toch echt moeilijk.
Ik krijg in de praktijk veel vragen in deze fase zoals 'ik weet het niet meer', ‘wat moet ik doen?’ ‘waar moet ik heen?’, ‘hoe lang duurt het nog?’, ‘waar is de uitgang?’
Ik geef als antwoord op een gevraagde richting zelden een concreet advies, omdat ik er in geloof dat het antwoord op die vragen uit jouzelf omhoog moet komen. Als het inzicht net onder de oppervlakte van iemands geest sluimert, trek ik het weleens omhoog naar het bewustzijn. Zo niet, dan blijf ik liefdevol, vol vertrouwen en geduldig wachten. Jouw eigen wijsheid komt uit jezelf omhoog. Dat moet ook vind ik.
Op vragen hoe lang een en ander gaat duren heb ik geen antwoord. Hierin speelt je karakter en spelen je levensomstandigheden een grote rol. De ene persoon is zo vol verlangen naar zijn betere zelf dat hij voortvarend en met kracht zich een weg door het gewas kapt en zijn angsten te lijf gaat. Een ander is aarzelend en tastend, vol omtrekkende bewegingen en omwegen, drie passen vooruit en weer twee achteruit. Als je standvastig blijft kom je vroeger of later uiteindelijk door het bos heen.
Bedenk dat je het niet alleen hoeft te doen als je bang bent om te verdwalen. Je kunt hulp vragen in je eigen omgeving of professioneel om je aan te moedigen als het spannend is. Om je vragen en twijfels te delen. Maar jij zelf moet de stappen zetten.
Je kunt jezelf helpen om antwoorden op je vragen te vinden. Je vindt ze in je onderbewuste waar ze wachten om gehoord te worden. Hiervoor moet je technieken gebruiken die je rationele denken uitschakelen en die een beroep doen op je creatieve en intuïtieve kanten. Je kunt hiervoor bijvoorbeeld gebruik maken van kaartleggingen.
Een andere manier is om de kosmos te vragen om een antwoord of een aanwijzing op je vraag en het dan laten rusten. Ga wat anders doen, iets ontspannends. Laat vervolgens het antwoord tot je komen via dromen, liedjes die je hoort of bijvoorbeeld door tekstregels die je onder ogen krijgt. Het antwoord komt, wees alert.
Je kunt ook creatieve technieken gebruiken zoals schilderen, tekenen of een visualisatie (laten) doen waarin je vraag centraal staat en waarin je de beelden als antwoord tot je laat komen.
Wat je ook doet, geef niet op. Las desnoods een adempauze in, rust uit, maak een plan, verzamel moed en ga door. Doorgaan is echt de moeite waard!
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Windstil
Het is stil. Om me heen en in mij.
Is het stilte voor de storm of is het stilte na de storm? Na die storm die dit voorjaar en deze zomer door mijn leven raasde en heftig aan mijn wortels rukte?
Of is het misschien een relatieve stilte na een paar intense weken waarin ik in de krochten van mijn verleden de hydra nog eens in de ogen moest kijken.
Ik weet het niet, een beetje wantrouwig loer ik in mij en om mij. Ik hoor bij sommige mensen om me heen hetzelfde gevoel. Een gevoel van wachten. Waarop? Wachten op wat komen gaat? Herken jij dat ook misschien?
Wachten in de luwte is niet een van mijn sterkste kanten eerlijk gezegd. Ik heb liever een doel en een koers. Mijn opdracht in deze levensfase is echter juist niet-doelschieten, niet zelf koers bepalen, maar me meer laten leiden. Dat lukt me steeds beter, het is niet echt gemakkelijk.
Ik kreeg vanochtend meer inzicht hierover van een piepklein beestje. Vorige week was ze er ook al twee keer, op onverwachte plekken. Eenmaal viel ze vanaf de douchewand op mijn arm, eenmaal zat ze naast me op de vensterbank in de praktijk en vanochtend zat ze tijdens het sporten op mijn horloge: een mooi rood zwart gespikkeld lieveheersbeestje.
‘Je totemdier’ fluisterde iets in mij. Drie keer is geen toeval, ik geloof in synchroniciteitsverschijnselen om me heen. Waar staat een lieveheersbeestje symbool voor? Ze is klein, maar kan op eigen kracht een heel eind komen, nog verder als ze wind mee heeft. Haar beschermend schild verbergt ook haar vleugels. In sterke stormen moet ze zich stil houden en beschutting zoeken. Ze zoekt altijd naar het licht.
Als ik haar specifieke betekenis als totemdier vertaal naar mijn persoonlijke situatie dan representeert ze een richting waarin dankbaarheid, wijsheid en overzicht centraal staan. Ze spiegelt het 6e chakra dat staat voor intuïtie, helder zien, horen en weten.
Natuurlijk, juist in windstille periodes kan ik goed 'horen' wat mijn richting is, niet vanuit mijn wil of door emoties bepaald, maar van binnenuit geleid. Juist in deze periode waarin emoties niet de hoofdrol spelen kan mijn intuïtie en een hoger weten zuiverder doorklinken.
In die zin is het een hele waardevolle stilte waarin ik nu mag verkeren. Zo bekeken geeft dit mij meer rust. De windstilte is geen passief afwachten, het wordt een actief alert wachten.
Zit jij ook in zo'n windstilte of heb je het gevoel in een wachthokje te zitten (zoals een vriendin van mij het voor zichzelf benoemde)? Probeer alert te zijn in de windstilte, misschien zie jij ook steeds een zelfde dier dat je pad kruist, eentje die voor jou opvalt omdat het bijvoorbeeld op bijzondere plekken verschijnt of omdat het voor jou een bijzonder dier is. Zie het als een totemdier dat jou iets wilt laten zien. Zoek de betekenis ervan op en wie weet geeft het je meer inzicht over wat voor jou op dit moment van belang is.
Hartelijke groet,
Patricia
Informatie over totemdieren vond ik op de website van Andromeda.
Wederzijdse afhankelijkheid
Een van de dingen waar ik tot voor kort erg prat op ging was mijn gevoel van onafhankelijkheid. Een diepe overtuiging dat ik niemand nodig heb bijvoorbeeld. Dit gevoel van onafhankelijkheid heb ik me na veel pijn en met moeite eigen gemaakt. Het gaf me een (vals) gevoel van vrijheid.
Inmiddels ben ik er van aan het terug komen. Dat begon een aantal maanden geleden toen ik me ineens iets realiseerde. Na een mooi en geslaagd coachtraject was mijn klant zeer juichend over wat we samen bereikt hadden en hoe ik haar op haar weg begeleid had. Dat is natuurlijk heel fijn, en tegelijkertijd realiseerde ik me ook iets anders. Iets wat me eerst een ongemakkelijk gevoel gaf, maar al snel een gevoel van opluchting.
Ik realiseerde me dat ik kan alleen maar een goede coach of begeleider ben als iemand mij dat ook laat zijn. Natuurlijk moet ik deskundig zijn en me goed afstemmen, maar als mijn klant zich niet openstelt dan kan ik niets. Mijn rol is in die zin gewoon bescheiden. We doen het samen.
Dat iemand zich niet openstelt is me ook weleens overkomen en ik kan me mijn gevoel van falen en het ongemak nog goed voor de geest halen. Ik trok het me persoonlijk aan, alsof ik daar alleen verantwoordelijk voor was. Ze accepteerde mijn expertise niet en dan ben ik als coach of therapeut nietig.
Nu ik in mijn praktijk deze wederzijdse afhankelijkheid zie, ga ik het in meer facetten van mijn leven zien. In mijn relatie bijvoorbeeld waar de ander alleen een goede partner voor mij kan zijn als ik dat ook toelaat.
Steeds meer zie en voel ik dat alles uit twee bestaat, uit yin/yang en dat het afhankelijk van elkaar is. Niets staat op zich zelf. Vrouwelijk kan alleen maar vrouwelijk zijn als er ook mannelijk is en andersom. Er is alleen een meester als er ook een leerling is en andersom. Licht kan er alleen zijn als er ook donker is en andersom. Er is alleen vorm als er ook leegte is en andersom.
Lang geleden stuurde ik de volgzame afhankelijke kant van mezelf weg, me niet realiserende dat alles uit twee bestaat. Ik heb haar weer in mijn leven toegelaten, schoorvoetend, onwennig nog. Maar eindelijk weer welkom.
Dit gaat ook zijn weerslag hebben op mijn praktijk waar ik me niet meer uitsluitend wil richten op vrouwen, maar waar ook mannen nadrukkelijk welkom zijn. Ik vermoed dat meer mensen worstelen met afhankelijkheid/onafhankelijkheid, met vrouwelijk/mannelijk, met het feit dat alles uit twee bestaat en wederzijds van elkaar afhankelijk is.
Als je je dit ten diepste realiseert en er naar kunt leven dan kun je ook echt heel worden.
hartelijke groet,
Patricia
De ont-moeting
Elke eerste donderdag van de maand is er in Nijmegen een ‘Ontmoeting rond de Vlam’, een initiatief van de Nijmeegse werkgroep van de WereldVredesVlam
Onlangs was ik daar voor de eerste keer bij aanwezig. Met een kleine groep stonden we in een cirkel rond de Vlam terwijl er een prachtig helend muziekstuk van Shaina Noll werd gespeeld. Terwijl de verbondenheid onderling groeide bedacht ik me hoe sommige ontmoetingen hoe dan ook tot stand worden gebracht al wil je dat zelf persoonlijk helemaal niet.
Hier stond ik dan naast de voorzitter van de Nijmeegse werkgroep die ook bijzonder trouwambtenaar is van de gemeente Nijmegen en die mijn lief en mij bijna twee jaar geleden duurzaam verbonden heeft. Niet dat ik hem wilde in eerste instantie! Maar het lot besliste anders.
Maanden voor onze speciale dag hadden wij zelf een eerste en tweede keus gemaakt voor onze trouwambtenaar. Het leek ons geheel in stijl omdat door een vrouw te laten doen. Om welke reden dan ook werd onze aanvraag te laat in behandeling genomen waardoor de dames van onze keuze niet meer beschikbaar waren. We mochten wederom een keuze maken en opnieuw werd dat een vrouw. Echter het opgegeven mailadres van de gemeente was verkeerd en het duurde tot een week van te voren voor we er achter kwamen dat het niet goed was gegaan met de aanvraag. Helaas was inmiddels ook de derde dame niet meer beschikbaar.
Na een pittig telefoontje met de gemeente zei mijn partner dat er diezelfde middag nog een trouwambtenaar langs zou komen, een man. ‘Ik wil geen man’, zei ik geïrriteerd. ‘Komt goed, ik heb hem al gesproken, het voelt goed’ zei ze. Ik bleef nukkig, maar andere keus was er niet meer, de tijd was op.
Die middag stapte Henk onze drempel over en hij is niet meer weg gegaan uit ons leven. Het ijs werd die middag snel gebroken en er bleken heel wat raakvlakken en gedeelde interesses op spiritueel gebied te zijn. Mede dankzij hem hebben we een geweldig mooie dag gehad.
Mijn lief die altijd begaan is met wereldvrede vormt inmiddels samen met hem het bestuur van de Nijmeegse afdeling van de World Peace Flame en wat een geweldige samenwerkingscombinatie zijn die twee! En zo komt het dan dat ik die donderdag naast een ‘moetje’ sta dat met tussenkomst door wie of wat dan ook een heuglijke ont-moeting werd.
Dit verhaal is een mooi voorbeeld van synchroniciteit. Over dit onderwerp ben ik een driedelige artikelenreeks aan het schrijven. Het eerste deel is vandaag gepubliceerd op Online Magazine Nieuwetijdskind, 'Synchroniciteit, een betekenisvolle weg naar je bestemming'.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
