Eerste hulp bij een vol hoofd
zo vind je rust
'Het gaat nu helemaal om jou'
Hoe vaak zegt iemand dat tegen je of hoe vaak zeg je het tegen jezelf? Gewoon even helemaal de tijd nemen voor jou. Hoe moeilijk is dat toch!
Het gevolg is dat veel mensen last hebben van een vol of een druk hoofd. Misschien jij ook?
De hele dag door maakt je hoofd overuren om alle gedachten, gevoelens, indrukken en prikkels te verwerken. Je rent van hot naar her, altijd druk en geen tijd om stil te staan. Een van mijn klanten zegt dat ze vaak haar hoofd vergeet uit te zetten waardoor de overgang van drukte naar rust en ontspanning helemaal niet gemaakt wordt.
Dit versterk je ook door 's avonds nog meer prikkels tot je te nemen als je televisie kijkt of op je mobiel zit. Je staat als het ware de hele tijd ‘aan’.
Vermoeidheid
Een vol hoofd heeft ook invloed op je kwaliteit van slapen waardoor langzaamaan de batterij steeds verder leegloopt en je al moe bent als je opstaat. Je geeft teveel weg van je aandacht, liefde en energie aan andere mensen en activiteiten en je geeft deze dingen te weinig aan jezelf. Je neemt je eigen behoeften aan bijvoorbeeld rust en stilte niet serieus.
Vaak komen deze klachten voor in combinatie met weinig tot geen ruimte nemen voor jezelf. Vooral vrouwen hebben daar last van. Het huis is vol met partner en kinderen die allemaal hun ruimte innemen. Maar waar blijf jij? Waar is jouw ruimte? En dat bedoel ik zowel letterlijk als figuurlijk.
Energetisch ruimte maken
In de praktijk help ik mensen met mijn handen om ruimte te maken in een druk en vol hoofd. Ik leg mijn handen onder het hoofd, masseer de schedelrand en duw voorzichtig met mijn vingers op bepaalde punten op het hoofd. Je ervaart hierdoor dat er meer ruimte en rust ontstaat, het voelt leger en luchtiger in je hoofd. Maar er is zoveel dat je zelf ook kunt doen!
Begin er mee om in je huis een plekje voor jezelf te maken. Ook als je alleen woont is het net zo belangrijk om een speciaal plekje in huis te maken waar je tot rust komt. Als er geen kamer over is maak dan een hoekje vrij in huis dat je tot jouw plekje maakt. Je kunt er een fijne stoel neerzetten of een huisaltaartje creëren. Als je daar regelmatig vertoeft dan krijgt deze plek jouw energie en geeft het je ook rust en energie terug.
Oefening: aandacht
Daarnaast is er deze hele eenvoudige aandachtsoefening die je elke dag kunt doen. De ervaring leert dat dit meteen rust brengt en energie geeft. Als je deze oefening iedere dag doet, bij voorkeur op je eigen plekje, neemt de drukte in je hoofd echt zienderogen af.
De oefening is om dagelijks even in stilte te zitten, al is het maar 5 minuten. Doe het volgende:
- ga rechtop zitten met je voeten op de grond, voel je voeten op de grond,
- leg je handen losjes op je bovenbenen,
- houd je ogen een beetje geopend of gesloten,
- ontspan je kaak,
- adem rustig in en uit,
- voel het rustpunt ‘onderaan’ de inademing voordat je weer uitademt, daar zit je innerlijke rustpunt.
Het is moeilijk om in de stilte niet in gedachten op te gaan. Dat is heel normaal en helemaal niet erg. Zo gauw je opmerkt dat je in je gedachten zit, breng je de aandacht terug naar je lichaam en loop je bovenstaande punten weer na.
Opladen en rust vinden
Je kunt ook buitenshuis een plek zoeken waar je rust ervaart en oplaadt. Ik ken iemand die op haar dagelijkse rondje met de hond stilstaat bij een bepaalde boom en daar met haar handen op de stam de energie voelt stromen in haar handen. Van de wandeling en het stilstaan bij de boom laadt zij op en komt haar hoofd tot rust.
Ruimte maken voor je eigen behoeften is dus niet in negatieve zin egoïstisch. Dit weerhoudt mensen er soms van om het te doen. Alleen jij bent verantwoordelijk voor je eigen behoeften, neem er de ruimte maar voor.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Je hoeft het niet alleen te doen
wel zelf..
Een van de moeilijkste fasen in een persoonlijk ontwikkelingsproces is de fase waarin je in het donkere bos loopt, er is geen pad en je weet niet waar je heen moet en waar de uitgang is. Het struikgewas is dichtbegroeid. Dichtbij hoor je het grommende geluid van je grootste angst.
Nu komt het er op aan. Blijf je staan en kijk je je grootste angst aan of draai je om en ren je weg?
In het leven van veel mensen is dit nu een herkenbare situatie. Hun eigen weerstanden hebben ze overwonnen en die van hun omgeving weerstaan, ze zijn moedig op pad gegaan naar een betere versie van zichzelf. Dapper zijn ze het bos ingelopen, daar waar geen pad is en ze hun eigen weg moeten vinden.
Maar in het bos is het wel erg donker en zeker als je er al lang niet meer geweest bent is het ook dichtgegroeid met stekelige taaie struiken. Als er al paadjes waren, zijn ze inmiddels overwoekerd. Je ziet soms geen hand voor ogen. Uit het struikgewas springen enge beesten op je. Nu wordt het toch echt moeilijk.
Ik krijg in de praktijk veel vragen in deze fase zoals 'ik weet het niet meer', ‘wat moet ik doen?’ ‘waar moet ik heen?’, ‘hoe lang duurt het nog?’, ‘waar is de uitgang?’
Ik geef als antwoord op een gevraagde richting zelden een concreet advies, omdat ik er in geloof dat het antwoord op die vragen uit jouzelf omhoog moet komen. Als het inzicht net onder de oppervlakte van iemands geest sluimert, trek ik het weleens omhoog naar het bewustzijn. Zo niet, dan blijf ik liefdevol, vol vertrouwen en geduldig wachten. Jouw eigen wijsheid komt uit jezelf omhoog. Dat moet ook vind ik.
Op vragen hoe lang een en ander gaat duren heb ik geen antwoord. Hierin speelt je karakter en spelen je levensomstandigheden een grote rol. De ene persoon is zo vol verlangen naar zijn betere zelf dat hij voortvarend en met kracht zich een weg door het gewas kapt en zijn angsten te lijf gaat. Een ander is aarzelend en tastend, vol omtrekkende bewegingen en omwegen, drie passen vooruit en weer twee achteruit. Als je standvastig blijft kom je vroeger of later uiteindelijk door het bos heen.
Bedenk dat je het niet alleen hoeft te doen als je bang bent om te verdwalen. Je kunt hulp vragen in je eigen omgeving of professioneel om je aan te moedigen als het spannend is. Om je vragen en twijfels te delen. Maar jij zelf moet de stappen zetten.
Je kunt jezelf helpen om antwoorden op je vragen te vinden. Je vindt ze in je onderbewuste waar ze wachten om gehoord te worden. Hiervoor moet je technieken gebruiken die je rationele denken uitschakelen en die een beroep doen op je creatieve en intuïtieve kanten. Je kunt hiervoor bijvoorbeeld gebruik maken van kaartleggingen.
Een andere manier is om de kosmos te vragen om een antwoord of een aanwijzing op je vraag en het dan laten rusten. Ga wat anders doen, iets ontspannends. Laat vervolgens het antwoord tot je komen via dromen, liedjes die je hoort of bijvoorbeeld door tekstregels die je onder ogen krijgt. Het antwoord komt, wees alert.
Je kunt ook creatieve technieken gebruiken zoals schilderen, tekenen of een visualisatie (laten) doen waarin je vraag centraal staat en waarin je de beelden als antwoord tot je laat komen.
Wat je ook doet, geef niet op. Las desnoods een adempauze in, rust uit, maak een plan, verzamel moed en ga door. Doorgaan is echt de moeite waard!
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Windstil
Het is stil. Om me heen en in mij.
Is het stilte voor de storm of is het stilte na de storm? Na die storm die dit voorjaar en deze zomer door mijn leven raasde en heftig aan mijn wortels rukte?
Of is het misschien een relatieve stilte na een paar intense weken waarin ik in de krochten van mijn verleden de hydra nog eens in de ogen moest kijken.
Ik weet het niet, een beetje wantrouwig loer ik in mij en om mij. Ik hoor bij sommige mensen om me heen hetzelfde gevoel. Een gevoel van wachten. Waarop? Wachten op wat komen gaat? Herken jij dat ook misschien?
Wachten in de luwte is niet een van mijn sterkste kanten eerlijk gezegd. Ik heb liever een doel en een koers. Mijn opdracht in deze levensfase is echter juist niet-doelschieten, niet zelf koers bepalen, maar me meer laten leiden. Dat lukt me steeds beter, het is niet echt gemakkelijk.
Ik kreeg vanochtend meer inzicht hierover van een piepklein beestje. Vorige week was ze er ook al twee keer, op onverwachte plekken. Eenmaal viel ze vanaf de douchewand op mijn arm, eenmaal zat ze naast me op de vensterbank in de praktijk en vanochtend zat ze tijdens het sporten op mijn horloge: een mooi rood zwart gespikkeld lieveheersbeestje.
‘Je totemdier’ fluisterde iets in mij. Drie keer is geen toeval, ik geloof in synchroniciteitsverschijnselen om me heen. Waar staat een lieveheersbeestje symbool voor? Ze is klein, maar kan op eigen kracht een heel eind komen, nog verder als ze wind mee heeft. Haar beschermend schild verbergt ook haar vleugels. In sterke stormen moet ze zich stil houden en beschutting zoeken. Ze zoekt altijd naar het licht.
Als ik haar specifieke betekenis als totemdier vertaal naar mijn persoonlijke situatie dan representeert ze een richting waarin dankbaarheid, wijsheid en overzicht centraal staan. Ze spiegelt het 6e chakra dat staat voor intuïtie, helder zien, horen en weten.
Natuurlijk, juist in windstille periodes kan ik goed 'horen' wat mijn richting is, niet vanuit mijn wil of door emoties bepaald, maar van binnenuit geleid. Juist in deze periode waarin emoties niet de hoofdrol spelen kan mijn intuïtie en een hoger weten zuiverder doorklinken.
In die zin is het een hele waardevolle stilte waarin ik nu mag verkeren. Zo bekeken geeft dit mij meer rust. De windstilte is geen passief afwachten, het wordt een actief alert wachten.
Zit jij ook in zo'n windstilte of heb je het gevoel in een wachthokje te zitten (zoals een vriendin van mij het voor zichzelf benoemde)? Probeer alert te zijn in de windstilte, misschien zie jij ook steeds een zelfde dier dat je pad kruist, eentje die voor jou opvalt omdat het bijvoorbeeld op bijzondere plekken verschijnt of omdat het voor jou een bijzonder dier is. Zie het als een totemdier dat jou iets wilt laten zien. Zoek de betekenis ervan op en wie weet geeft het je meer inzicht over wat voor jou op dit moment van belang is.
Hartelijke groet,
Patricia
Informatie over totemdieren vond ik op de website van Andromeda.
Wederzijdse afhankelijkheid
Een van de dingen waar ik tot voor kort erg prat op ging was mijn gevoel van onafhankelijkheid. Een diepe overtuiging dat ik niemand nodig heb bijvoorbeeld. Dit gevoel van onafhankelijkheid heb ik me na veel pijn en met moeite eigen gemaakt. Het gaf me een (vals) gevoel van vrijheid.
Inmiddels ben ik er van aan het terug komen. Dat begon een aantal maanden geleden toen ik me ineens iets realiseerde. Na een mooi en geslaagd coachtraject was mijn klant zeer juichend over wat we samen bereikt hadden en hoe ik haar op haar weg begeleid had. Dat is natuurlijk heel fijn, en tegelijkertijd realiseerde ik me ook iets anders. Iets wat me eerst een ongemakkelijk gevoel gaf, maar al snel een gevoel van opluchting.
Ik realiseerde me dat ik kan alleen maar een goede coach of begeleider ben als iemand mij dat ook laat zijn. Natuurlijk moet ik deskundig zijn en me goed afstemmen, maar als mijn klant zich niet openstelt dan kan ik niets. Mijn rol is in die zin gewoon bescheiden. We doen het samen.
Dat iemand zich niet openstelt is me ook weleens overkomen en ik kan me mijn gevoel van falen en het ongemak nog goed voor de geest halen. Ik trok het me persoonlijk aan, alsof ik daar alleen verantwoordelijk voor was. Ze accepteerde mijn expertise niet en dan ben ik als coach of therapeut nietig.
Nu ik in mijn praktijk deze wederzijdse afhankelijkheid zie, ga ik het in meer facetten van mijn leven zien. In mijn relatie bijvoorbeeld waar de ander alleen een goede partner voor mij kan zijn als ik dat ook toelaat.
Steeds meer zie en voel ik dat alles uit twee bestaat, uit yin/yang en dat het afhankelijk van elkaar is. Niets staat op zich zelf. Vrouwelijk kan alleen maar vrouwelijk zijn als er ook mannelijk is en andersom. Er is alleen een meester als er ook een leerling is en andersom. Licht kan er alleen zijn als er ook donker is en andersom. Er is alleen vorm als er ook leegte is en andersom.
Lang geleden stuurde ik de volgzame afhankelijke kant van mezelf weg, me niet realiserende dat alles uit twee bestaat. Ik heb haar weer in mijn leven toegelaten, schoorvoetend, onwennig nog. Maar eindelijk weer welkom.
Dit gaat ook zijn weerslag hebben op mijn praktijk waar ik me niet meer uitsluitend wil richten op vrouwen, maar waar ook mannen nadrukkelijk welkom zijn. Ik vermoed dat meer mensen worstelen met afhankelijkheid/onafhankelijkheid, met vrouwelijk/mannelijk, met het feit dat alles uit twee bestaat en wederzijds van elkaar afhankelijk is.
Als je je dit ten diepste realiseert en er naar kunt leven dan kun je ook echt heel worden.
hartelijke groet,
Patricia
De ont-moeting
Elke eerste donderdag van de maand is er in Nijmegen een ‘Ontmoeting rond de Vlam’, een initiatief van de Nijmeegse werkgroep van de WereldVredesVlam
Onlangs was ik daar voor de eerste keer bij aanwezig. Met een kleine groep stonden we in een cirkel rond de Vlam terwijl er een prachtig helend muziekstuk van Shaina Noll werd gespeeld. Terwijl de verbondenheid onderling groeide bedacht ik me hoe sommige ontmoetingen hoe dan ook tot stand worden gebracht al wil je dat zelf persoonlijk helemaal niet.
Hier stond ik dan naast de voorzitter van de Nijmeegse werkgroep die ook bijzonder trouwambtenaar is van de gemeente Nijmegen en die mijn lief en mij bijna twee jaar geleden duurzaam verbonden heeft. Niet dat ik hem wilde in eerste instantie! Maar het lot besliste anders.
Maanden voor onze speciale dag hadden wij zelf een eerste en tweede keus gemaakt voor onze trouwambtenaar. Het leek ons geheel in stijl omdat door een vrouw te laten doen. Om welke reden dan ook werd onze aanvraag te laat in behandeling genomen waardoor de dames van onze keuze niet meer beschikbaar waren. We mochten wederom een keuze maken en opnieuw werd dat een vrouw. Echter het opgegeven mailadres van de gemeente was verkeerd en het duurde tot een week van te voren voor we er achter kwamen dat het niet goed was gegaan met de aanvraag. Helaas was inmiddels ook de derde dame niet meer beschikbaar.
Na een pittig telefoontje met de gemeente zei mijn partner dat er diezelfde middag nog een trouwambtenaar langs zou komen, een man. ‘Ik wil geen man’, zei ik geïrriteerd. ‘Komt goed, ik heb hem al gesproken, het voelt goed’ zei ze. Ik bleef nukkig, maar andere keus was er niet meer, de tijd was op.
Die middag stapte Henk onze drempel over en hij is niet meer weg gegaan uit ons leven. Het ijs werd die middag snel gebroken en er bleken heel wat raakvlakken en gedeelde interesses op spiritueel gebied te zijn. Mede dankzij hem hebben we een geweldig mooie dag gehad.
Mijn lief die altijd begaan is met wereldvrede vormt inmiddels samen met hem het bestuur van de Nijmeegse afdeling van de World Peace Flame en wat een geweldige samenwerkingscombinatie zijn die twee! En zo komt het dan dat ik die donderdag naast een ‘moetje’ sta dat met tussenkomst door wie of wat dan ook een heuglijke ont-moeting werd.
Dit verhaal is een mooi voorbeeld van synchroniciteit. Over dit onderwerp ben ik een driedelige artikelenreeks aan het schrijven. Het eerste deel is vandaag gepubliceerd op Online Magazine Nieuwetijdskind, 'Synchroniciteit, een betekenisvolle weg naar je bestemming'.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Kikker in de sloot
Wat geniet ik van deze tijd. Voel me over het algemeen relaxed en heb genoeg tijd om te genieten van de uitbundige natuur. Ik ben veel buiten, wandel, kijk en luister. Hoe anders was dat de afgelopen jaren toen de maand juni (en juli) in mijn baan als HBO docent er een was van topdrukte, zonder tijd om lang te genieten. Laat staan om een van de leuke evenementen te bezoeken die de maand juni rijk is. Na een collegejaar van meer piektijden dan daluren werd deze maand steeds meer een tijd met nóg een schepje er bovenop. Zo kroop ik op mijn knieën menig zomervakantie in. Hoe anders voelt dat nu.
Toen ik ruim een jaar geleden afscheid nam van mijn vaste baan in het onderwijs beschreef ik mijn groeiend gevoel van klem zitten en langzaam doodgaan in een systeem dat mij niet meer paste, als een gevoel van de kikker in het langzaam kokende water. Het is een veelgebruikte metafoor dat een kikker die je in koud water langzaam opwarmt doodgaat omdat hij de opwarming te laat opmerkt. Hoewel de feitelijke waarheid van deze metafoor betwist wordt zit er wel een duidelijke boodschap in.
Als we onderdeel zijn van een systeem dat langzaamaan steeds meer verandert dan hebben we dat vaak niet in de gaten totdat er iets knapt in ons. We komen pas in actie als het te laat is, als we echt pijn voelen. Veranderingen gaan helaas soms sneller dan we in de gaten hebben.
Er zijn ook mensen die kleine veranderingen wel voelen en dan op tijd kunnen reageren. Ze springen zogezegd op tijd uit de pan. Als je lichamelijk bewustzijn op orde is kun je op tijd reageren op ongezonde situaties.
Voor mij is de vrije ruimte van de zomer ook een tijd dat ik makkelijk kan waarnemen in mijzelf hoe het mijn eigen welzijn staat. Ben ik mijn werk na een paar dagen kwijt, droom ik er niet meer over en kan ik mijn mailbox écht met rust laten zonder toch even stiekem te kijken en mail weg te werken, dan gaat het goed met me. Dan ben ik gezond aan het werk.
Vorig jaar heb ik groene, oranje en rode signalen voor gezond werken op een rijtje gezet. Deze kun je hier terugvinden. Misschien heb jij er ook wat aan. Hoe gezond ben jij met je werk bezig?
Ik wens je een fijne zomertijd toe.
Hartelijke groet, Patricia
Zielenliefde en groei
De laatste tijd krijg ik veel vragen en verhalen te horen over liefdes die zich op zielsniveau openbaren en die een complicerende factor in zich hebben zoals geen gedeelde herkenning of om een andere reden niet samen kunnen zijn.In deze blog schrijf ik mijn ervaring hiermee en mijn visie hierop, misschien kun je er voor jouw verhaal herkenning of steun uit halen.
De ontmoeting met iemand die je vrijwel direct op een heel diep niveau herkent is een van de mooiste en meest magische ogenblikken van je leven. Het voelt als een thuiskomen, een herkenning, een oplifting van je hele wezen. Als dit gevoel niet gespiegeld wordt door de ander dan is het tevens een van de allerpijnlijkste momenten in je leven. Vooral als de herkenning ook een sterk seksueel aspect heeft of een partnercomponent in zich draagt.
Als je als ziel een bepaalde ontwikkeling hebt doorgemaakt dan kun je mensen op zielsniveau gaan ontmoeten. Dit betekent dat je niet meer in eerste instantie uitgaat van de buitenkant of het uiterlijk van iemand, maar dat het licht dat in iemand schijnt of de kleuren die iemand heeft door jou gezien en herkend worden. Je herkent (soms onbewust) gedeelde levens en ervaringen. Dit kan zelfs gebeuren voordat je iemand in levende lijve echt hebt ontmoet. Je kunt zussen, broers, kinderen, moeders en vaders tegenkomen en ook geliefden uit andere tijden en plaatsen.
Dit gebeurde mij jaren geleden voor het eerst. Overdonderd was ik door de intensiteit van mijn gevoelens voor deze vrouw. Het was geen gewone verliefdheid, maar een sluis die openging. Beelden van andere tijden en plaatsen waar ik met haar was, werden aan mij getoond. Totaal onervaren met een ontmoeting op dit niveau deed ik wat ik altijd deed. Met mijn zon, maan en ascendant in het teken van de boogschutter is het niet moeilijk om je voor te stellen dat het archetype van de godin Artemis in mij sterk aanwezig is. Dus in mijn volledige boogschutter outfit met mijn opgepoetste zilveren boog en een koker vol pijlen verscheen ik aan de kasteelmuren. Deze vrouw leefde namelijk in een burcht. Al mijn pijlen braken op de muren en bleven steken in de haastig opgehaalde loopbrug. Ik had beter eerst kunnen aanbellen... Ze stuurde me weg.
Ik werd voor even een dolende in de woestijn. Dit gedichtje wat ik toen schreef geeft mijn gevoel goed weer.
Woestijn
Richtingloos en vol vertwijfeling
dool ik door dorre droogte,
voel enkel hete tegenwind.
Mijn hart gekneusd, maar ongebroken
stap ik voorwaarts in de leegte
totdat grond mijn voeten vindt.
©Patricia Akkermans
Het deed zo’n pijn.
Wat ik hieruit leerde was dat het dus mogelijk is dat de ander de zielsherkenning niet deelt of niet wil of kan of durft te delen. Daarbij was ik natuurlijk veel te overdonderend aanwezig. Totaal niet afgestemd.
Deze harde les kwam mij een aantal jaren geleden goed van pas toen ik mijn levenspartner Bo op een soortgelijke wijze tegenkwam en herkende. Nu liet ik mijn boog en pijlen thuis, belde zelfs niet meteen aan, maar blijf rustig in de voortuin staan. (Oké, ik heb een of twee keer een propje papier door het openstaande raam naar binnen gegooid). Het was voor mij een ongelooflijke oefening in geduld opbrengen en wachten wat zich zou ontvouwen voor mijn ogen. Toen de tijd rijp was heb ik aangebeld en was het precies goed getimed. Deze timing heeft veel te maken met heel goed luisteren naar wat je zuivere intuïtie je ingeeft. Kun je je eigen ego of wensen er tussen uit laten en echt horen wanneer je eventueel een stap kunt zetten? Dat is niet eenvoudig.
De lessen die ik leerde bij deze ontmoeting en de wijze waarop dit is verlopen bewijzen op hun beurt weer hun nut voor nu en de toekomst.
Hoe dan ook, de ontmoeting met een andere herkende ziel die ook een sterke seksuele of partnercomponent in zich draagt, heeft altijd ook te maken met lessen die je moet (of eigenlijk wilt) leren als ziel. Als je wel samen komt dan zijn er lessen voor allebei aan verbonden. Op dit ontwikkelingsniveau wil je namelijk als ziel verder groeien en dat kan in een gedeelde herkenning ook erg snel gaan.
Zelf vind ik de invalshoek om te kijken naar het in jouw aanwezige archetype wel mooi en behulpzaam. De Artemis -boogschuttervrouw in mij wil leren om de kunst van het niet-boogschieten te doorgronden. Deze lessen krijg ik dan ook veelvuldig aangeboden in mijn relatie en in nieuwe ontmoetingen.
Herken jij jouw archetype en de lessen die daar in liggen?
Hartelijke groet,
Patricia
Ik vraag me dan wel af of je archetype wordt gebaseerd op de stand van de tekens in je geboortehoroscoop.
In mijn geval is dit zon en ascendant in Leeuw en maan in Weegschaal.
Hoe of waar kan ik hier meer informatie over vinden?
Zou jij me verder kunnen helpen?
Vriendelijke groet, Moniek Janssen
Voeding voor de ziel
Er gebeurt in mijn leven momenteel iets wat je kunt vergelijken met denken dat je een broodjeszaak instapt en het blijkt een exclusief vijfsterren restaurant te zijn. Wat doe je dan?
De laatste maanden heb ik steeds meer behoefte gekregen aan voeding voor mijn eigen spirituele ontwikkeling. Mijn maag begint leeg te raken en ik heb honger naar inspiratie. Nu mijn verplichte medische basiskennis opleiding ten einde loopt was ik al aan het kijken naar een cursus of opleiding die mij voeding zou kunnen geven. In mijn leven zit ik in een heerlijke flow en daarvoor wilde ik ook een coach opzoeken (die zelf therapeut is) met wie ik af en toe eens kan sparren.
Ik heb niet direct een concrete vraag voor de coach, het is meer een behoefte. Ik heb honger en loop zijn ‘broodjeszaak’ binnen. Trouwens niet toevallig díe broodjeszaak. Ik doe veel vanuit intuïtie en veel in samenwerking met innerlijk luisteren naar wat er zich in mij laat horen. Van deze broodjeszaak had ik ooit vernomen, deze kwam nu herhaaldelijk in me op en mijn innerlijke stem zei dat ik daar moest zijn.
Ik stap dus naar binnen en ik verwacht een vitrine vol belegde broodjes, met een vriendelijke mijnheer erachter, eventueel een paar tafeltjes en de mogelijkheid voor koffie. Maar niets van dit alles. In plaats daarvan word ik welkom geheten door een Chef-kok, hij vraagt me plaats te nemen. Hij vraagt me niet wat hij voor me kan doen, maar begint zelf te vertellen aan de hand van wat hij ziet: wie ik ben, wat ik tot nu toe heb gegeten, wat zwaar op de maag lag en misschien nog ligt, wat verteerd is en wat wellicht een goede aanvulling op mijn menu zou zijn. Het wordt vervolgens een gelijkwaardige dialoog waarin we onze menu’s uitwisselen en waarin we ontdekken dat we veel dezelfde smaken hebben.
Als het klaar is stap ik naar buiten, ik heb geen broodje gegeten en toch ben ik helemaal gevuld. De dagen erna voel ik dat ons gesprek een diepere behoefte en een grote honger heeft losgemaakt en dat ik een keuze heb gekregen. Ik kan terug gaan en de broodjes eten die hij ook heeft, maar alles in de geur en sfeer van de zaak maakt dat ik weet dat hij mij een vijfsterren maaltijd kan voorzetten. Maar dat is wel voeding van een geheel andere orde.
Voor een vijfsterren maal moet ik de hele middag de tijd nemen, het eten komt in kleine porties op prachtig opgemaakte borden met een passende wijn erbij. Het is een palet aan smaken, ieder hapje vraagt de aandacht die het verdient. Het is een genot voor alle zintuigen. Deze zintuiglijke overvloed gaat in alles doorsijpelen. Maar het kost ook wat. Het vraagt onvoorwaardelijke aandacht en energie. Na de maaltijd zijn er vele uren verstreken en kunnen bepaalde afspraken misschien niet meer doorgaan of mijn behoeften kunnen op basis van nieuwe smaakervaringen zijn veranderd. Van een broodje ben ik redelijk zeker, een vijfsterrenmaal vraagt overgave aan de Chef-kok.
Ik heb mijn keuze gemaakt, onbewust meteen al, toen ik de eerste keer naar buiten stapte. Ik realiseerde me dit echter pas goed in de dagen daarna. Tekenen van synchroniciteit dwarrelen al maanden om me heen. Ik heb in meditatie en rituelen aan de kosmos gevraagd om een aantal ontwikkelingen in mijn leven en ik zie ze nu allemaal stuk voor stuk samenkomen in de keuze waar ik nu voor sta.
Ik ga voor de vijfsterrenmaaltijd. Ik weet nog niet wat het me gaat kosten, maar ik weet zeker dat het me ongelooflijk goed en hoogwaardig zal voeden. En dat was tenslotte wel mijn vraag.
Hartelijke groet,
Patricia
Aandacht voor denken
Zie hier in één foto twee kanten van mijzelf in beeld gebracht. Ik hou van wetenschap en van spiritualiteit. Deze beide kanten heb ik in de afgelopen jaren in mijzelf ontwikkeld. Dat leken heel lang twee sporen in mijn leven. En dan ineens komt de route op een bepaald punt samen, zoals nu.
Op dit moment ben ik in deze twee boeken aan het lezen die ogenschijnlijk weinig met elkaar te maken hebben. De ene is van Daniel Kahneman, Ons feilbare denken. Een dikke pil vol wetenschappelijke inzichten over hoe ons brein werkt en op basis waarvan wij bijvoorbeeld oordelen, keuzes maken en beslissingen nemen. Het andere is van Vera Helleman, Moeiteloos jeZelf zijn. Een spiritueel boek dat (kort door de bocht) beschrijft hoe je van een leven gebaseerd op ego-denken een overgang kunt maken naar een bewust leven dat meer vanuit je hart plaatsvindt. Beide boeken kan ik overigens van harte aanbevelen.
Parallel lezen komt bij mij regelmatig voor, dat betekent dat ik vaak in meerdere boeken tegelijk aan het lezen ben. Verschillende sporen vragen om verschillende boeken, nietwaar. Maar het blijkt niet toevallig dat juist deze twee boeken nu op mijn pad komen.
Aandacht voor denken; hoe het werkt, hoe het uitpakt, wat het doet met mensen, is wat nu van mij gevraagd wordt. Gefascineerd heb ik de afgelopen weken waargenomen hoe in mijn leven meer mensen komen die last hebben van hun (pieker)gedachten, last hebben van hun denkpatronen, die vastdraaien in persoonlijke overtuigingen of verhalen maken.
Vooral hoogopgeleide vrouwen die naast een bovengemiddelde intelligentie ook een hoge mate van sensitiviteit hebben, ervaren moeite om naast hun ratio ook hun gevoeligheid dezelfde mate van aandacht te geven. Dat geeft op den duur (fysiek) ongemak en niet lekker in je vel zitten.
Meer aandacht en ruimte geven aan je sensitiviteit maakt ook de weg vrij naar spiritualiteit en spirituele inzichten. En dan bedoel ik niet alleen hierover lezen en het (denken) te begrijpen. Ik bedoel spirituele inzichten als wegwijzers naar een ander niveau van leven waarin je dichter bij jezelf bent en je gelukkiger voelt.
Ik voel een uitdaging in mij omhoog komen om zowel vanuit wetenschappelijk als spiritueel oogpunt aandacht te besteden aan de werking van ons brein. Omdat ik ook merk dat iemand die vooral met haar ratio bezig is soms een bruggetje nodig heeft om te komen tot een ander niveau van inzicht (spiritualiteit). Niet alleen het soort inzicht dat blijft hangen in analyseren, dat een zelfde niveau van denken is als ratio. Ik bedoel verdiepend inzicht dat een eerste stap is naar bewust worden en van hieruit naar bewust-zijn en bewust leven.
Je ratio kan een enorm waardevolle dienaar zijn in dit bewust worden, maak er gebruik van.
"Denken is het probleem niet, de gedachte serieus nemen wel" zegt Helleman (p.24).
In het boek van Kahneman wordt inzicht in de werking van ons brein en de kwaliteit van denken onder de loep genomen.
Na het lezen daarvan zou ik willen aanvullen dat de werking van ons brein soms wel problemen geeft en dat je de kwaliteit van je denken best serieus mag nemen en tegelijkertijd niet persoonlijk moet maken. Je bent je denken niet.
In de komende maandelijkse nieuwsbrieven wil ik het thema ‘Aandacht voor denken’ verder uitdiepen. Als jij onderwerpen wilt lezen die te maken hebben met ‘denken’ of ‘gedachten’ dan mag je ze mailen naar patricia AT dankh DOT nl
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Bronnen:
Vera Helleman, Moeiteloos jeZelf zijn. Ontwaken in een nieuw bewustzijnsperspectief, 2015. Rotterdam.
Daniel Kahneman, Ons feilbare denken. Thinking, fast and slow, 2012. Amsterdam: Uitgeverij Business Contact.
Help, mijn wens wordt vervuld!
Ooit in een positie gezeten dat een gekoesterde wens uitkwam? Iets waarvoor je al een hele tijd moeite hebt gedaan. Je hebt je erop gefocused, stappen gezet, je erop voorbereidt en dan wordt de stip in de verte met vage contouren ineens een waarneembare reële werkelijkheid.
Naast vreugde en voldoening kan het dan een soort onbehagen of verwarring oproepen. Hoe komt dat?
Zelf zit ik middenin een proces om dit te onderzoeken. Bovenstaande ogenschijnlijke tegenstelling is ongeveer de strekking van een email die ik vorige week stuurde naar een coach. Niet zozeer dat ik mijn huidige situatie als problematisch ervaar, meer omdat het verwarring met zich meebrengt.
Wat gebeurt er? De activiteiten die ik onderneem hebben resultaat, mijn praktijk groeit en mijn intuïtie wordt helderder. Met andere woorden; ik ervaar momenteel waar ik om gevraagd heb, dat me dat wordt gegeven. Reden om heel dankbaar te zijn en dat ben ik ook. Daarnaast brengt deze vervulling andere bewegingen in mijn leven op gang.
Bewegingen brengen verandering met zich mee. En die veranderingen volgen elkaar best snel op. Zo ziet momenteel iedere maand er heel anders uit dan de maand ervoor. Dat geeft mij ook onrust en verwarring. Ben me weer zeer bewust geworden van mijn hoogsensitiviteit. Ik beleef deze tijd als zeer intens. Ik lag in zacht kabbelend water, heel overzichtelijk. Het lijkt alsof een dam is doorgebroken en nu lig ik in een snelstromende rivier.
Ik weet niet of je ooit in een snelstromende rivier hebt gelegen en je het fysieke en emotionele gevoel kent van controle willen houden over de richting en snelheid van jouzelf in het water? Waar je in een kabbelende beek jezelf in een bepaalde staat van compactheid ervaart, raak je dat compacte gevoel (of controle) in eerste instantie kwijt als je in een snelstroomvaart terecht komt. Help!
Het kost dan veel kracht om je bijvoorbeeld vast te willen houden aan een steen of een tak of om een andere richting op te willen zwemmen dan de stroom van het water. En iedereen weet dat het de minste moeite kost om gewoon mee te stromen met de vaart. Dat is ook superspannend. Waar kom je uit?
Bovenstaande metafoor beschrijft wel aardig de gevoelens die ik nu ervaar. Succes ervaren is dus ook gewoon spannend en soms ongemakkelijk. Loslaten en vertrouwen hebben is wat van me gevraagd wordt. Op dit punt heb ik al vaker gestaan en iedere keer is het weer opnieuw diep ademhalen, toestaan dat het eng is en…go!
Hartelijke groet,
Patricia
Zit jij momenteel in een snelstroom en dreig je kopje onder te gaan? Als je daarover een keer wilt sparren dan kun je contact opnemen via patricia AT dankh DOT nl
Onder water
Ken je die oude computerprogramma's nog met DOS? Daar kon je zoals dat heette 'onder water kijken'. Tijdens het typen van je tekst gebeurde er op de achtergrond van alles. Na het indrukken van een bepaalde toets verschenen allerlei symbolen en woordjes in beeld en kon je zien wat er onder de oppervlakte ('onder water') allemaal gebeurde als gevolg van jouw tekst.
Zo'n kijkje 'onder water' als gevolg van mijn teksten krijg ik zelf de laatste weken steeds vaker. Langs allerlei kanalen stromen ineens persoonlijke reacties op mijn blogs en nieuwsbrieven binnen. Zoals bijvoorbeeld van mensen die mijn blogs lezen op linkedIn en mij bij een ontmoeting, soms terloops, zeggen hoe ze die waarderen. Dan ben ik aangenaam verrast. Dit weekend kreeg ik van een nieuwslezer terug hoe waardevol mijn doorlopende thema voor haar is geweest in haar ontwikkelingsproces. Ik merk dat ik dat heel fijn vind. Of een nieuwe klant in mijn praktijk, die zich onder andere aangetrokken voelt tot de sfeer en de teksten van mijn website. Dan voel ik me dankbaar.
Schrijven vind ik heerlijk, het is een waardevolle kwaliteit die ik hervonden heb. Ik probeer altijd iets van waarde in mijn teksten mee te geven, maar heb vaak geen idee of en hoe het ontvangen wordt. Naar aanleiding van de artikelen die ik publiceer krijg ik steeds meer reacties of vragen. Zo kom ik te weten hoe die ontvangen worden. Met mijn websiteteksten, blogs en nieuwsbrieven is dat voor mij vaak onduidelijk. Zijn het signalen die ik uitzend, lichtjes die ik aansteek of zaadjes die ik plant? Soms weet ik het niet.
In de loop van de tijd heb ik geleerd om teksten bij het publiceren ook meteen los te laten, zoals een bladbootje op het water. Ik geef ze mijn intentie mee en hoop dat ze daar aanmeren waar ze van waarde zijn voor iemand. En na verloop van tijd hoor ik er dan soms iets van terug.
En zo kun je dat misschien ook in jouw leven terug zien. Als je met een nieuwe richting in je leven bezig bent zie je soms niet meteen het concrete resultaat daarvan terug. Je gaat je weg en soms heb je geen idee of je wel de goede stroom te pakken hebt. Vertrouw er dan op dat onder water zich van alles afspeelt wat je niet kunt zien, maar dat er wel is.
Heel letterlijk kun je dit terugzien in onderstaande video van onderwaterkunst, gemaakt door Jason deCaires Taylor. Welke 'onderwater' ver-beelding kun jij aan jouw proces geven? Zodat het jou ondersteunt bij de gedachte dat wat je nu niet kunt zien, toch al aanwezig kan zijn. Klik op de foto om de video te bekijken (2 minuten). De muziek erbij is ook mooi.
Een reactie naar aanleiding van deze blog of andere blogs stel ik op prijs. Delen mag ook.
Hartelijke groet,
Patricia
Als het u belieft...
…hoef ik daar niet altijd iets mee
Het is twee jaar geleden dat mijn broer overleed. Zijn hart heeft het begeven. Een combinatie van grote stress, een ongezonde levensstijl en een zwaar infarct is hem fataal geworden. Mijn broer had een groot hart en wilde het de ander altijd naar de zin maken, zichzelf deed hij ernstig tekort.
In mij zelf herken ik ook de zelfde opofferende karakterstructuur. Lange tijd was het voor mij niet veilig om mij zelf expliciet zichtbaar te maken, ik ben gaan pleasen en mezelf op gaan offeren. Ik ging me te veel richten op de ander en daarmee over mijn grenzen heen. Mijn intuïtie hielp me om goed af te stemmen op de gevoelens en behoeften van anderen. Daar liep ik op den duur op stuk. Herken jij dit ook?
Door de jaren heen heb ik geleerd mijn grenzen aan te voelen en er adequaat naar te handelen. Dat was een proces van vallen en opstaan, want meermalen struikelde ik over de drempel die ‘als- het- u-belieft’ heet. Dat bleek een flinke dorpel, want als ik stopte de ander te behagen dan kon die weleens teleurgesteld zijn of (nog erger) boos worden. Ik vond het eng om te gaan staan voor mijn eigen behoeften en zo meer zichtbaar te worden. “Jij gaat een hoop mensen teleurstellen”, zei mijn therapeut destijds toen ik mijn eigen please gedrag meer dan beu was. Oh jee.
Eenmaal over de drempel bleek dat helemaal niet zo moeilijk te zijn toen ik ontdekte dat de ander teleurgesteld of boos kan zijn zonder dat ik daar vervolgens iets mee moet of hoef. Wat een opluchting om mijn eigen behoeften los te koppelen van het goeddunken van de ander.
In de energie tussen mij en de ander veranderde er daardoor ook iets. Door bij mij zelf te blijven maakte ik ruimte vrij tussen mij en de ander. In die ruimte voelde de ander dat haar gevoel er ook mocht zijn en dat kwam vervolgens bij botsende belangen de communicatie erg ten goede.
Please gedrag heeft veel kwaliteiten, zoals met een groot hart klaar kunnen staan voor een ander. Je kunt goed afstemmen en invoelen, mogelijk nog eens extra versterkt als je hoogsensitief bent. Je hebt een sterk verantwoordelijkheidsgevoel en je bent erg loyaal. Allemaal eigenschappen waarvan ik hoop dat je dit privé en op je werk constructief kunt inzetten. Je bent een fijn en warm mens om mee om te gaan.
Om niet op te branden moet je echter nooit je autonomie uit het oog verliezen. Dat betekent in dit geval dat je in de gaten houdt dat je ‘zelf- standig’ bent, je staat op eigen benen. Jij zou zelf de belangrijkste persoon moeten zijn die je wilt behagen. Zo wordt het een stuk minder moeilijk om eigen grenzen op een rustige manier aan te geven en kun je voluit jouw kwaliteit leven.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Ben jij vooral een pleaser voor anderen en wil je ontdekken hoe jij hierin beter voor je zelf kunt zorgen? Heb je het gevoel dat ik jou daarbij kan ondersteunen neem dan contact met me op via patricia AT dankh DOT nl . Onder vermelding van: 'groot hart ' krijg je het eerste consult voor de helft van de prijs.
Zwakke wortels
Ze nam contact met me op naar aanleiding van een van mijn gepubliceerde artikelen. Ze stak meteen van wal en binnen enkele minuten kreeg ik haar worsteling te zien en te horen om in de reguliere hulpverlening haar problemen helder voor het voetlicht te brengen. Het was een haast ondoordringbare woordenbrei waarin zij verdwaalde en waaruit ik moeizaam een concrete vraag voor mij kon filteren.
Ze sprak de taal van iemand die door de sluiers van meerdere werelden kan kijken. Die taal kan ik gelukkig voor een groot deel verstaan en tegelijkertijd realiseer ik me dat de gemiddelde huisarts of maatschappelijk werker hierin al snel het spoor bijster raakt.
En dat is tragisch.
Ik kom ze vaker tegen, hele talentvolle, intelligente en gevoelige vrouwen (en mannen) die het lastig vinden de aardse taal te spreken om hun gevoelens over te brengen. Hun beleving is niet alleen van deze wereld en om deze reden kunnen ze moeizaam aansluiting vinden in deze wereld.
Afhankelijk van hun omgeving worden ze een beetje eigenaardig, zweverig of zelfs gek gevonden. Vaak hebben ze werk ver onder hun niveau of geen werk en leven ze van een uitkering. Ooit uitgevallen in een baan om nooit meer in te kunnen voegen in de eisen en snelheid van de hedendaagse werkvloer.
Het zijn vaak (niet altijd) Lichte mensen. Mensen waarvan ik kan voelen en zien dat ze intens goed zijn en Licht uitstralen en daarnaast zijn ze ook te licht en zweven ze. Ze zijn slecht geaard, niet volledig ingedaald in hun aardse lichaam.
Ze hebben Licht en niet genoeg power om het leven in vaste vorm te manifesteren. Bijvoorbeeld door op succesvolle (lees: persoonlijk zinvolle) wijze bij te dragen aan de maatschappij. Ze zijn vaak creatief, zelfs kunstzinnig en zitten vol ideeën, maar het krijgt geen handen en voeten.
En dat is heel jammer. Soms kunnen ze met een goede genezer stevig leren gronden zodat het lijntje tussen 'boven' en 'beneden' versterkt wordt. Soms lukt dat niet en hebben ze verankering via anderen nodig. Want als deze mensen gesteund worden om niet om te vallen of weg te waaien kunnen ze wondermooie dingen helpen bewerkstelligen.
Ze zijn niet zwak, maar hun worstels wel. Denk er eens over zoals in onderstaande uitspraak van Nichiren Daishonin uit de 13e eeuw.
“Wanneer een boom is verplant, ook al kunnen felle winden blazen, zal hij niet omvallen als hij een sterke stok heeft om hem vast te houden. Maar zelfs een boom die is opgegroeid op zijn plaats, kan omvallen als zijn wortels zwak zijn".
Ben je zo iemand? Zoek een stok. Ken je zo iemand? Ben die stok.
Hartelijke groet,
Patricia
Heb jij het gevoel dat je niet goed genoeg kunt gronden en wil je ervaren hoe je dat beter kunt doen? In vier sessies kan ik je daar gericht op trainen, coachen en adviseren. Neem contact op via email patricia AT dankh DOT nl voor meer informatie.
Hoe volg je het nieuws zonder overprikkeld te raken?
(leer nieuws te zien als voeding)
Bijna wekelijks krijg ik de vraag: “Heb jij dat gisteren gezien bij….?” Op de stippellijntjes kun je een willekeurig televisieprogramma invullen. “ Nee, ik kijk zelden televisie”, is mijn steevaste antwoord. Dat doe ik sinds een aantal jaar niet meer en het bevalt me uitstekend. Dat blijken veel mensen best raar te vinden. Vaak genoeg kom ik personen tegen die hier zelf mee worstelen. Bij een hoogsensitief persoon komt alle nieuws soms kamerbreed binnen. En als je niet onder een steen wilt kruipen, hoe doe je dat dan: wel op de hoogte blijven en niet overweldigd raken?
Toen ik alleen woonde heb ik jaren met het bord op schoot 'Man Bijt Hond' en er achteraan 'De Wereld Draait Door' (DWDD) bekeken, waarna ik doorzapte naar het NOS journaal. Ik voelde me daarna mat en te vol, want ik had mijn aandacht absoluut niet bij mijn eten gehad en daardoor ook nog teveel gegeten. Zowel het eten als de visuele input vielen als een blok op mijn maag.
Ik kon er op een gegeven moment niet meer tegen, tegen de stortvloed aan prikkels, (schreeuw)reclame, ongenuanceerde one-liners, de veelal negatieve insteek en ophef om iets wat de volgende dag weer ingehaald werd door het volgende.
Toen ik mijn gevoelige aard ging erkennen en waarderen ben ik op allerlei vlakken beter voor mezelf gaan zorgen. Ook in wat ik aan alledaagse prikkels wil binnenkrijgen. Op een aantal prikkels heb ik geen invloed, maar op een heleboel wel. Het is net als met eten. Alles wat je tot je neemt is vullend. Maar voedt het je ook?
Zo ben ik kieskeuriger geworden in wat ik wil zien en lezen over de wereld waarin we leven. Ik sluit zeker mijn ogen niet voor wat er gebeurt buiten mijn leefwereld maar ik kies wel hoe en wanneer ik wat tot me neem. Ik kijk dus bijna nooit meer het journaal, maar heb wel een nieuwsapp op mijn telefoon. Zo lees ik het nieuws wanneer ik dat wil.
Soms heb ik echt behoefte om langer bij nieuws stil te staan en sluit ik me even af voor de volgende nieuwtjes. Ik neem de tijd om iets op me in te laten werken om het vervolgens te verwerken.
Ik heb meer behoefte gekregen aan genuanceerde achtergrondverhalen bij het nieuws en ook aan een andere kijk op gangbare zaken. Daarom kijk ik zelden meer naar talkshows, want in items van een paar minuten kun je geen goed achtergrondverhaal neerzetten en ook geen gefundeerde visie uitdragen. Liever neem ik een paar keer in de week de tijd om goede artikelen te lezen in een krant en minidocumentaires te kijken op het onafhankelijk nieuwsplatform de Correspondent bijvoorbeeld.
Ik heb behoefte aan een inspirerend, hoopvol en ook nuchter wereldbeeld omdat ik daar zelf ook hoopvol en aards van blijf. En dat kan ik weer uitdragen naar mensen die ik ontmoet.
En dat is eigenlijk een boodschap die ik wil meegeven in deze blog. Neem zelf de leiding over hoe je naar de wereld om je heen wilt kijken en laat je niet (mis)leiden door de waan van de dag.
“Niets bepaalt ons wereldbeeld meer dan de media”, schrijft Rob Wijnberg van de Correspondent. Laat ik dan in ieder geval kiezen op welke media ik mijn zintuigen richt.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Mocht je mijn blogs leuk vinden, aarzel dan niet om je in te schrijven voor mijn nieuwsbrief (mocht je dat nog niet gedaan hebben) en de blogs te delen! Mijn dank is groot.
Ben jij hoog gevoelig en regelmatig overprikkeld? Wil je jouw manier van filtering ontdekken zodat je zelf meer controle hebt over wat er binnenkomt? Kijk dan eens rond op mijn website, wellicht kan ik iets voor je betekenen.
Oude liefde en nieuwjaarsvlammen
Deze tijd van het jaar nodigt mij uit om wat meer te mijmeren en te dromen. En terug te kijken, ik heb inmiddels een leeftijd om terug te kijken op een half leven.
Zo heb ik onlangs wederom een oude liefde van me opgezocht. De laatste keer dat ik hem gezien heb was in 2013 toen ik speciaal voor hem naar Londen ben gevlogen. Het was ruim twintig jaar daarvoor dat onze wegen scheidden, dus een beetje nerveus was ik wel. De hernieuwde kennismaking oversteeg mijn verwachtingen. De komende maanden is hij in Nederland dus ik wilde hem graag weer zien.
Het was heerlijk om in de uren samen mijzelf onder te dompelen in muziek uit die tijd, het lezen van brieven en kladjes en oude foto’s te bekijken. Herinneringen komen boven en tegelijkertijd kom ik ook nieuwe dingen te weten. Zo wist ik niet dat hij al vroeg geïnteresseerd was in het Tibetaans boeddhisme. Voor mij een nieuwe verrassende dimensie aan zijn persoonlijkheid. Het was volgens hem maar de vraag geweest of hij was gaan doen wat hij nu doet als hij eerder in contact was gekomen met boeddhisme. Een interessante gedachte, want wat bepaalt uiteindelijk wat je gaat doen met je leven?
Een oude liefde opzoeken kan teleurstellend zijn, als de jaren voorbijgaan komen dingen in een ander licht te staan en de glans van toen is nu dof geworden. Maar niet met hem.
Nu ik op een leeftijd ben dat ik echt kan vergelijken kan ik nog beter voelen en horen hoe bijzonder veelzijdig hij was en is. Een gewone jongen uit een gewoon gezin met zoveel talenten. Baanbrekend, grensvervagend en trendsettend was hij in de tijd dat hij verweven was met mijn leven. In mijn recalcitrante puberjaren was hij een aanjager achter mijn eigen onvrede en ongemak in het leven en tegelijkertijd een grote troost.
Maar ook nu kom ik weer met nieuwe energie uit onze ontmoeting vandaan. Hij is voor mij iemand die zich niet laat weerhouden door remmingen die opgelegd worden door de cultuur of maatschappij waarin je opgroeit. Zelfs niet door remmingen van zijn man-zijn.
Daar kan ik echt voorbeeld aan nemen in hoe hij altijd zijn eigen stroom volgt en daarin anderen inspireert. Hoe vaak denk ik nog ergens : “Dat zou ik graag eens doen, maar wat zou ……. daarvan denken?” Ik onthoud andere mensen ook iets nieuws als ik binnen de zelfde lijntjes blijf wandelen.
Het was op oudjaarsdag dat ik hem gezien heb. Later die nacht, in de vlammen van het nieuwe jaar, heb ik een briefje gegooid met de wens of ik dit jaar ondersteund mag worden om meer remmingen los te laten. En dat alleen al voelt zo energiek.
Om te eindigen met een quote van de man waarover ik het heb in deze blog:
“I don’t know where I’m going, but I promise it won’t be boring!”
Wil je weten wie het is? Klik
Happy Birtday, David!
Update 10 januari 2016. Daar gaat hij dan naar de grote onbekende bestemming, mijn oude liefde. Nu zelf een starman, waiting in the sky. Dag David, dank voor alles moois.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Weet jij niet waar je heen wilt,maar je weet wel dat je het anders wilt? Ik ben gespecialiseerd in het omgaan met vragen en uitdagingen omtrent hoogsensitiviteit en alles wat daarbij komt kijken.
Mijn hart als zijde in de wind- Resham Firiri
Sinds een paar weken heb ik een melodie in mijn hoofd. Het refrein zing ik op de fiets, ik neurie het onder de douche, ik sta er mee op en ga er mee naar bed.
Het is een ritmisch souvenir uit Nepal, dit lied Resham Firiri, dat iedereen kent die ooit in Nepal is geweest. Resham Firiri dat zoiets betekent als 'mijn hart fladdert als zijde in de wind'. Het is een liefdeslied. Wie het lied wil horen kan hier klikken: Resham Firiri
Voor mij krijgt het steeds meer betekenis. Als een lied of melodie zo lang in mij blijft resoneren raakt het aan een innerlijke staat of een innerlijk weten. Het is als een klank uit mijn onderbewuste als ik 's morgens wakker word met een (deel van) een lied of melodie in mijn hoofd. Al weken is dat nu dit lied.
Want ja, mijn hart wappert momenteel als zijde in de wind.
Na het loodzware verlies van mijn lieve broer Maurice in 2014 en tegelijkertijd mijn ernstige gezondheidsproblemen, heb ik daarna op een aantal terreinen drastisch mijn koers verlegd. Het heeft mij misschien materieel gezien nog niet veel opgeleverd, ik ben wel rijker van hart geworden en zoveel meer ontspannen.
Een genadige staat van luchtigheid en vrijheid is dit jaar langzaam over mij heen gekomen. En dat uit zich in en om me heen bijvoorbeeld in het wel diepte ervaren, maar geen zwaarte. In het wel lichtheid voelen, maar geen onverschilligheid.
Dit gevoel van vrijheid neem ik graag mee naar het nieuwe jaar. Het maakt creërende krachten los. Ik wens dat jou ook toe.
Vanavond is het Lichtjesavond op de begraafplaats waar mijn broer zijn plekje heeft. Ik ga hem uit de grond van mijn hart bedanken voor de lessen die zijn onverwacht en dramatische overlijden naast alle pijn en verdriet ook gebracht hebben. Dat zie ik ook terug in het leven van mijn zus. We hebben een mooi stuk voor hem laten maken.
Ik hoop dat ook jij kunt terug kijken op een jaar waarin je voor jezelf waardevolle dingen ervaren hebt die je rijker van hart maken. De woorden en melodieën in je hoofd bij het wakker worden wijzen je de weg. In deze tijd van het jaar zijn de sluiers tussen deze wereld en andere dimensies dunner dan anders en kan er makkelijker informatie tot je komen.
Fijne Lichtdagen en een goede start van het nieuwe jaar.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Wil jij het anders aan gaan pakken in je leven en weet je nog niet goed hoe dat te doen? Kijk dan eens verder op mijn website. Er staan verschillende weblogs en artikelen op die je misschien verder kunnen helpen. Of maak een afspraak via patricia AT dankh DOT nl of bel 06 2554 1120.
Ke garne?
Er is een gezegde in Nepal dat precies aangeeft hoe het soms is: ke garne?
Ke garne? - wat te doen? Omdat je het soms gewoon niet weet. En als je niet weet wat je moet doen, wat dan te doen? Je gaat gewoon door met wat je altijd doet. Je gaat door met leven, met vallen en opstaan, met je dagelijkse dingen.
Ke garne? Het is iets dat je zegt als je een moeilijke, frusterende of uitdagende situatie tegenkomt. Zoals voor de Nepalezen op dit moment waarin er al maanden geen benzine of gas meer het land in komt en men dagen in de rij staat in de hoop op een paar liter of een gevulde gasfles.Wat te doen?
Ke garne? Als je benen zeer doen, maar je toch elke dag de berg op en af moet om hout en bladeren te verzamelen omdat je dan pas kunt koken of je dieren te eten kunt geven. Niet gaan is dus geen optie. Het is een keuze tussen twee kwaden.
Wat te doen? De vraag heeft geen antwoord, want het antwoord ligt in de acceptatie en de overgave aan een situatie zoals die nu is.
En in die staat van overgave en acceptatie kun je pas voelen en beslissen hoe je reageert en of je reageert op een situatie.
Ke garne? Het is de volksmentaliteit van de Nepalezen. Mooi en met zijn eigen valkuil. Omdat acceptatie over kan gaan in gelatenheid en een gebrek aan opkomen voor je eigen basale rechten.
Wij kunnen er hier wel wat van leren. Vergeleken met de Nepalezen hebben wij het hier materieel heel erg goed, voor onze basale noden wordt gezorgd. Maar onze levens hebben soms ook een uitdaging waarin een 'wat- te- doen?' houding goed kan zijn.
Want wat te doen als je baan je niet meer past, maar je bent wel kostwinner? Of als je huwelijk niet meer vervullend is, maar je hebt wel een aantal kinderen om voor te zorgen? Of als je in een patstelling zit met je partner of je beste vriendin?
Laat het voor nu wat het is, accepteer de onmogelijkheid. Het antwoord komt vroeg of laat vanzelf naar voren, hetzij doordat de situatie van buitenaf verandert, hetzij doordat het antwoord diep uit jou naar boven komt.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
www.dankh.nl
Zit je in een ke garne?-situatie en kun je hierbij een klankbord gebruiken? Misschien kan ik iets voor je betekenen. Je kunt bellen ( 06 2554 1120) of mailen ( Patricia@dankh.nl ) voor meer informatie.
In het oog van de storm
Buiten in de wereld stormt het.
Dat heeft ook effect op mijn binnenwereld. Want de wereld, dat ben ik ook. De laatste tijd denk ik vaker na over veiligheid en onveiligheid. Wat heb ik in de hand en wat is lotsbestemming of domweg pech of geluk? De onrust in de wereld maakt me alert en wakker.
Het laat me nadenken over waar ik mezelf in begeef de komende weken. Ik reis met een vliegmaatschappij die een beladen rol speelt in een van de brandhaarden op deze wereld. Ik reis naar een land dat een half jaar geleden schudde op haar grondvesten en waar het ergste nog moet komen volgens sommigen.
Even twijfelde ik of ik niet gewoon in de veilige beschutting van mijn eigen leven moet blijven. Waar ik gelukkig ben en me koester in de warmte van mijn lief en mijn leven. Totdat dit weekend de illusie van een veilige beschutting in je eigen leefwereld weggeblazen werd.
‘Angst wordt gezaaid, onze tranen zullen het niet begieten’ (naar Loesje). Ik lees: bang zijn mag, bezorgd zijn mag, maar voedt het niet.
Veiligheid vind ik van binnen. Door mij te realiseren en te aanvaarden dat geen enkel mens mij kan beschermen en garanderen dat ik veilig ben. Veilig voor wat eigenlijk? Pech, de boze buitenwereld of de dood? De eindigheid van het leven? Heb ik daar überhaupt invloed op?
Geen enkel antwoord is mij uiteindelijk zo bevredigend en tegelijkertijd zo moeilijk te verstaan als: 'Wat is, is'. En daar doe ik het mee de komende tijd.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Heb je zingevingsvragen en kun je hierbij ondersteuning gebruiken? Misschien kan ik iets voor je betekenen. Je kunt bellen ( 06 2554 1120) of mailen ( Patricia AT dankh DOT nl ) voor meer informatie.
Smeden
Ankh
Jaren nadat jij bent heengegaan
en het verraad je is vergeven,
draag ik in ons beider naam
dit oersymbool van licht en leven.
Nu ik thuiskom in mijn lichaam
en intuïtie wordt vertrouwd,
is dat wat geschieden-is
als alchemie voor helend goud.
Patricia Akkermans, november 2010
Vijf jaar geleden schreef ik dit gedichtje. Een lang proces van heling begon tot voltooiing te komen. De nieuwe dageraad was al voelbaar. Gedurende het helingproces was de ankh als symbool bij mij gekomen. Door een goudsmid heb ik mijn eerste ankh laten smeden als een ritueel sieraad waarin het goud van sieraden van mijn overleden oma is verwerkt.
Mijn loden jas transformeerde in een gouden licht dat de weg wees naar mijn bestemming.
Na twee jaar viel deze ankh spontaan van mijn nek en bleek het tijd voor een nieuwe met een hogere en verfijndere trilling.
De eerste is me erg lief omdat de hele symboliek eromheen zo verbonden is met mijn geschiedenis en het ook de basis is van mijn praktijk. Ik heb de eerste ankh niet bewaard, maar bewust achtergelaten bij de smid die het weer verwerkt heeft in een sieraad voor iemand anders. En zo geven we op deze manier ook in rituele handelingen onze levenswijsheid door.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Ben jij bezig met je eigen helingproces en kun je hierbij ondersteuning gebruiken? Kijk dan eens op mijn website www.dankh.nl. Misschien kan ik iets voor je betekenen. Je kunt atijd bellen voor meer informatie of een gratis kennismakingsgesprek.
Herfstblad
Iemand zei laatst dat loslaten het einde is van een proces. Dat vind ik mooi gezegd. Over het algemeen is het erg moeilijk voor mensen om iets los te laten als het nog niet klaar is om losgelaten te worden. Je ziet het als proces in de natuur duidelijk terug. In de herfst als de bladeren klaar zijn om losgelaten te worden, laten ze ook zo los van de tak. In de zomer moet je er flink aan trekken en gaat het niet soepel.
Ik maak het in mijn praktijk weleens mee. Iemand komt met een vraag of een probleem waar ze graag anders mee om zou willen gaan. Samen kijken en voelen we wat de gewenste situatie zou zijn en hoe daar te komen. Over het algemeen geeft dat het gewenste resultaat. Af en toe, echter, loopt het niet soepel. Ondanks alternatieven die gevonden zijn of onderzocht zijn, wil het niet lukken en wordt er in valkuilen gestapt die juist vermeden hadden willen worden.
Als dat gebeurt zit er vaak een obstakel in de weg in de vorm van een diepe overtuiging die de cliënt parten speelt en waar ze nog niet klaar mee is. Overtuigingen zijn hardnekkige (ondermijnende) gedachten over jezelf. Deze gedachten bestaan uit verinnerlijkte stemmen van belangrijke mensen en ervaringen in je leven. Ze bepalen mede je handelen omdat ze aan de basis daarvan liggen. Als je bijvoorbeeld hebt meegekregen van je ouders dat gevoeligheid een zwakte is, dan kan dat een overtuiging zijn geworden. Deze overtuiging beïnvloedt je handelen als volwassene.
Zelf kan ik me in eerste instantie vervelend voelen als de sessies niet het gewenste resultaat hebben. Ik wil graag het beste voor mijn cliënten en voel me voor een deel verantwoordelijk als het niet gaat zoals gehoopt.
Dan is het obstakel van de klant ook herkenbaar voor mezelf. Onder de vraag aan mezelf of ik iets anders had kunnen doen zit een stemmetje dat zegt dat ik misschien niet goed genoeg ben. Het is gelukkig geen overtuiging meer, maar wel een kortdurend moment van twijfel dat opspeelt. Zo gauw ik het stemmetje herken, kan ik het aankijken en weer loslaten. Dat kan omdat de overtuiging dat ik misschien niet goed genoeg ben een losse gedachte is geworden. Het is van een verinnerlijkte overtuiging, na ervaring en zelfonderzoek, een losse gedachte geworden die niet reeël is. Die gedachte hoort niet (meer) bij mij. Ik kan het loslaten.
Zo kan ik zien dat sommige vragen van cliënten een antwoord nodig hebben uit een diepere laag van hen zelf. Als dat een laag is die ze zelf nog niet herkennen of waar ze nog niet naar willen kijken, dan respecteer ik dat. Het proces heeft tijd nodig. Aan het einde daarvan gaat loslaten een stuk soepeler.
Als jij toe bent aan loslaten en je wilt daar ondersteuning bij, klik dan eens hier om te kijken of ik jou hierin iets te bieden heb.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
www.dankh.nl
Waarom doe je het eigenlijk?
Iedere werkende vrouw zou zich regelmatig af mogen vragen waarom ze het werk doet dat ze doet. Wat haar vreugde geeft.
Dit vind ik belangrijk, omdat weten waarom je iets doet, weten wat je diepste drijfveer is, een enorme bron van energie en inspiratie is. Het geeft bodem aan je dag als je weet waar je voor (op)staat en het geeft je vleugels als je weet waar je in gelooft en waar je het voor doet.
Dat valt tegenwoordig niet mee als je in de zorg werkt!
In mijn praktijk en daarbuiten kom ik steeds meer vrouwen tegen die zich drie slagen in de rondte werken en voortdurend zowat topsport beoefenen door van het een naar het ander te rennen.
Ze werken voor organisaties waar in deze tijd veel bezuinigd en gereorganiseerd wordt, wat er op neer komt dat men met minder mensen, meer en complexer werk moet doen.
In plaats van stil te staan om te voelen en te kijken hoe ze dat kunnen doen, rennen ze nog een beetje harder en werken ze nog een beetje langer. Ze sjeezen van de ene deadline naar de andere.
Sommige vrouwen redden dat een hele poos, andere vrouwen kraken in hun voegen. Vermoeidheidsklachten, darmklachten, slaapproblemen en protesten van kinderen en partner thuis zijn het gevolg.
Herken jij jezelf hierin?
Vraag jij jezelf nog wel eens af: Waar ben ik mee bezig? Waar ren ik naar toe?
Als je merkt dat je blijft rennen en het gevoel van 'moeten' en gejaagdheid je gesteldheid het best beschrijven, is het hoog tijd om stil te staan. Denken dat je daar geen tijd voor hebt is hét signaal om het juist wél te doen.
Er komt voorlopig geen eind aan het rennen. Door met zijn allen te blijven rennen houden we zelf het tempo te hoog. Zo ren je steeds verder van je zelf weg.
Daar kun je wat aan doen.
Maak tijd voor jezelf en sta stil. Word stil om te staren, om te dromen, om te mijmeren. Maak tijd vrij om naar binnen te gaan en (weer) contact te maken met je drijfveer, met waar je in gelooft, met waarom je het eigenlijk ook al weer doet.
Zomaar een ochtend of een middag alleen thuis of buiten in de natuur. Als je dit regelmatig doet zul je merken dat je de waan van de dag veel beter kunt laten voor wat het is en je beter bij jezelf kunt blijven.
Je blijft er gezonder bij!
Mocht je het contact met je drijfveren helemaal kwijt zijn geraakt en ze wel graag (her)vinden dan kun je contact met me opnemen. Gaan we samen wandelen om ze te zoeken!
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
06 2554 1120
www.dankh.nl
www.facebook.com/www.dankh.nl
Reis over de wereld in 90 minuten
Pas geleden realiseerde ik me dat een van mijn grootste passies reizen is. Als jong meisje wilde ik reisleidster worden. Ik dacht daarbij aan het leiden van groepen mensen in verre oorden. Zo liep het niet in mijn leven.
Toch, in feite ben ik het wel geworden, een reisleidster. Een reisleidster van hoogsensitieve vrouwen op een stukje van hun levensweg. Vaak op belangrijke knooppunten in hun leven.
Zelf reizen in de wereld vind ik ook heerlijk. Verre reizen, dichterbij reizen, lange reizen, dagreizen, droomreizen, maakt niet uit, ik vind het heerlijk om onderweg te zijn.
De kern van het onderweg zijn, is voor mij de verandering van perspectieven die ik krijg voorgeschoteld. Zowel landschappen als mensen zijn anders dan die ik ken of mij vertrouwd zijn. Als een spons zuig ik alle indrukken in me op. Ik ervaar in mezelf een mengeling van angst voor het onbekende en een fascinatie voor juist dat andere. Ben er in mijn leven ruimdenkender van geworden.
Gisteren zat ik voor de derde keer in de adembenemend mooie fototentoonstelling van Jimmy Nelson in het Afrikamuseum. Dit keer ben ik speciaal alleen voor de foto's gekomen. In de 90 minuten dat ik binnen ben voel ik een enorme rust in me neerdalen.
In de beschutting en de donkerte van de tentoonstelling word ik meegenomen op een reis over de wereld.
Met geen van de mensen op de foto's en hun levens zou ik zomaar willen ruilen, maar het opent weer eens mijn ogen voor de relativiteit van mijn West-Europese leven waarin waarden centraal staan die op andere plekken van de wereld er niet of minder toe doen. Ik zie mensen die veel meer bij hun eigen natuur en hun intuïtie leven en dat geeft me zoveel rust. Als een gelukkiger mens stap ik naar buiten. Weer beter in contact met mezelf.
Hiermee kan ik de waan van de dag weer beter laten voor wat het is, namelijk: de waan van de dag. Ik ben er even uitgestapt. Het is zo relatief, het waait over. Ik hoef niet mee te waaien of om te waaien zolang ik geworteld blijf in wie ik ben en waar ik voor sta.
'De wereld is hoe jij hem waarneemt', luidt een bekende uitspraak. Uit je vertrouwde omgeving en ritme stappen kan bijdragen aan een ander perspectief, meer relativering en dichter bij jezelf komen, bij jouw gevoel, bij jouw waarde.
Juist in deze tijd hebben we veel krachtige hoogsensitieve vrouwen nodig die kunnen blijven staan om van deze wereldwijde crisis een kans te maken op een betere wereld. Dus stap regelmatig eens uit de hectiek van je dag, neem afstand en kijk om je heen.
In deze hectische en onrustige tijd wens ik dat iedereen toe.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
www.dankh.nl
p.s. de foto's zijn door mij gemaakt op een bergklimvakantie in het Monte Rosa bergmassief in 2006.
Walk my talk in de walk of wisdom
Wandelend komen tot nieuwe inzichten en andere perspectieven, het werkt voor heel veel mensen.
In mijn praktijk bied ik het aan als workshop en ik doe het zelf regelmatig. Een dagdeel wandelend in de natuur kan veel helderheid geven. Soms is het echter heerlijk om vaker en langer achtereen te lopen.
Zo zijn mijn lief en ik vorige week begonnen aan de walk of wisdom, een eigentijdse pelgrimsroute van 136 km om Nijmegen en omgeving. We nemen geen telefoon of internet mee en lopen hele stukken in stilte en bezinning.
Voel me vrij en gelukkig als ik loop, voel, ruik, kijk en luister naar wat er is.
Ik sta aan een nieuw begin in mijn leven. Per 1 augustus heb ik mijn vaste baan opgezegd als docent en supervisor en ga ik voor dat waar mijn hart en kracht echt ligt, het persoonlijk begeleiden van hoogsensitieve vrouwen op hun levensweg. De afgelopen jaren heeft mijn praktijk altijd naast mijn vaste baan bestaan. En hoewel ik uit persoonlijke ontmoetingen en begeleiding veel voldoening haalde kreeg ik het niet voor elkaar om te groeien naast mijn veeleisende baan als docent en het studeren.
Ik geloof in dromen die een basis hebben van realiteit en vertrouwen en stimuleer anderen vaker om hun hart te volgen. Nu volg ik mijn hart, mijn dromen, mijn diepste wens.
Een sprong in het onbekende. Ik houd van reizen, nieuwe horizonten en ben vaker in onbekende wateren gesprongen. Toch blijft het spannend, iedere sprong en iedere reis is weer anders.
Op een pelgrimstocht neem je een vraag mee. En een vraag heb ik ook. Ik loop op nieuwe inzichten en inspiratie om hoe als healer vrij te blijven denken, autonoom te kunnen zijn en te kunnen leven van wat ik te bieden heb aan waarde voor anderen. Deze uitspraak van de dalai lama hierover raakt me.
Natuurlijk ga ik mee in een wereld van vraag en aanbod, weet nog niet hoe het anders kan. Ik heb me nooit bezig gehouden met marketing en hier gaat een hele nieuwe wereld voor me open. En hoewel ik veel tips en adviezen waardevol vind, mis ik een wezenlijk deel van mijzelf hierin. Ik wil graag heel dicht bij mezelf en mijn waarde blijven en dat persoonlijke deel is vaak niet in woorden te vatten, laat staan om er mee te adverteren. En hoe doe ik dat dan, want ik wil wel in vrijheid kunnen leven en het heilige 'moeten' dat zoveel jaren de dienst uitmaakte, blijvend verruilen voor het heilige 'mogen' zoals het nu voelt.
Daar loop ik voor. Antwoorden heb ik nu nog niet, wel een hart dat zich vult met mooie beelden en ervaring.
Reageren op dit bericht, het delen met anderen of een vraag erover stellen (of over andere informatie/artikelen op mijn website), stel ik op prijs. Je krijgt zeker een reactie terug.
Meer weten over de walk of wisdom? Kijk op www.walkofwisdom.org
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
www.dankh.nl
Jouw walk heeft mij een duwtje in de rug gegeven. Ik heb besloten elke week een stuk te gaan lopenvan de route.
Ik zit op dit moment erg in moeten van mezelf, hoop het mogen en onvoorwaardelijke liefde voormezelf in de natuur weer terug te vinden in de natuur. En van hieruit te kunnen bouwen aan mijn bedrijf van stervensbegeleiding ☺️
Dank en groetjes barbara