Wederzijdse afhankelijkheid
Een van de dingen waar ik tot voor kort erg prat op ging was mijn gevoel van onafhankelijkheid. Een diepe overtuiging dat ik niemand nodig heb bijvoorbeeld. Dit gevoel van onafhankelijkheid heb ik me na veel pijn en met moeite eigen gemaakt. Het gaf me een (vals) gevoel van vrijheid.
Inmiddels ben ik er van aan het terug komen. Dat begon een aantal maanden geleden toen ik me ineens iets realiseerde. Na een mooi en geslaagd coachtraject was mijn klant zeer juichend over wat we samen bereikt hadden en hoe ik haar op haar weg begeleid had. Dat is natuurlijk heel fijn, en tegelijkertijd realiseerde ik me ook iets anders. Iets wat me eerst een ongemakkelijk gevoel gaf, maar al snel een gevoel van opluchting.
Ik realiseerde me dat ik kan alleen maar een goede coach of begeleider ben als iemand mij dat ook laat zijn. Natuurlijk moet ik deskundig zijn en me goed afstemmen, maar als mijn klant zich niet openstelt dan kan ik niets. Mijn rol is in die zin gewoon bescheiden. We doen het samen.
Dat iemand zich niet openstelt is me ook weleens overkomen en ik kan me mijn gevoel van falen en het ongemak nog goed voor de geest halen. Ik trok het me persoonlijk aan, alsof ik daar alleen verantwoordelijk voor was. Ze accepteerde mijn expertise niet en dan ben ik als coach of therapeut nietig.
Nu ik in mijn praktijk deze wederzijdse afhankelijkheid zie, ga ik het in meer facetten van mijn leven zien. In mijn relatie bijvoorbeeld waar de ander alleen een goede partner voor mij kan zijn als ik dat ook toelaat.
Steeds meer zie en voel ik dat alles uit twee bestaat, uit yin/yang en dat het afhankelijk van elkaar is. Niets staat op zich zelf. Vrouwelijk kan alleen maar vrouwelijk zijn als er ook mannelijk is en andersom. Er is alleen een meester als er ook een leerling is en andersom. Licht kan er alleen zijn als er ook donker is en andersom. Er is alleen vorm als er ook leegte is en andersom.
Lang geleden stuurde ik de volgzame afhankelijke kant van mezelf weg, me niet realiserende dat alles uit twee bestaat. Ik heb haar weer in mijn leven toegelaten, schoorvoetend, onwennig nog. Maar eindelijk weer welkom.
Dit gaat ook zijn weerslag hebben op mijn praktijk waar ik me niet meer uitsluitend wil richten op vrouwen, maar waar ook mannen nadrukkelijk welkom zijn. Ik vermoed dat meer mensen worstelen met afhankelijkheid/onafhankelijkheid, met vrouwelijk/mannelijk, met het feit dat alles uit twee bestaat en wederzijds van elkaar afhankelijk is.
Als je je dit ten diepste realiseert en er naar kunt leven dan kun je ook echt heel worden.
hartelijke groet,
Patricia
