Je hoeft het niet alleen te doen
wel zelf..
Een van de moeilijkste fasen in een persoonlijk ontwikkelingsproces is de fase waarin je in het donkere bos loopt, er is geen pad en je weet niet waar je heen moet en waar de uitgang is. Het struikgewas is dichtbegroeid. Dichtbij hoor je het grommende geluid van je grootste angst.
Nu komt het er op aan. Blijf je staan en kijk je je grootste angst aan of draai je om en ren je weg?
In het leven van veel mensen is dit nu een herkenbare situatie. Hun eigen weerstanden hebben ze overwonnen en die van hun omgeving weerstaan, ze zijn moedig op pad gegaan naar een betere versie van zichzelf. Dapper zijn ze het bos ingelopen, daar waar geen pad is en ze hun eigen weg moeten vinden.
Maar in het bos is het wel erg donker en zeker als je er al lang niet meer geweest bent is het ook dichtgegroeid met stekelige taaie struiken. Als er al paadjes waren, zijn ze inmiddels overwoekerd. Je ziet soms geen hand voor ogen. Uit het struikgewas springen enge beesten op je. Nu wordt het toch echt moeilijk.
Ik krijg in de praktijk veel vragen in deze fase zoals 'ik weet het niet meer', ‘wat moet ik doen?’ ‘waar moet ik heen?’, ‘hoe lang duurt het nog?’, ‘waar is de uitgang?’
Ik geef als antwoord op een gevraagde richting zelden een concreet advies, omdat ik er in geloof dat het antwoord op die vragen uit jouzelf omhoog moet komen. Als het inzicht net onder de oppervlakte van iemands geest sluimert, trek ik het weleens omhoog naar het bewustzijn. Zo niet, dan blijf ik liefdevol, vol vertrouwen en geduldig wachten. Jouw eigen wijsheid komt uit jezelf omhoog. Dat moet ook vind ik.
Op vragen hoe lang een en ander gaat duren heb ik geen antwoord. Hierin speelt je karakter en spelen je levensomstandigheden een grote rol. De ene persoon is zo vol verlangen naar zijn betere zelf dat hij voortvarend en met kracht zich een weg door het gewas kapt en zijn angsten te lijf gaat. Een ander is aarzelend en tastend, vol omtrekkende bewegingen en omwegen, drie passen vooruit en weer twee achteruit. Als je standvastig blijft kom je vroeger of later uiteindelijk door het bos heen.
Bedenk dat je het niet alleen hoeft te doen als je bang bent om te verdwalen. Je kunt hulp vragen in je eigen omgeving of professioneel om je aan te moedigen als het spannend is. Om je vragen en twijfels te delen. Maar jij zelf moet de stappen zetten.
Je kunt jezelf helpen om antwoorden op je vragen te vinden. Je vindt ze in je onderbewuste waar ze wachten om gehoord te worden. Hiervoor moet je technieken gebruiken die je rationele denken uitschakelen en die een beroep doen op je creatieve en intuïtieve kanten. Je kunt hiervoor bijvoorbeeld gebruik maken van kaartleggingen.
Een andere manier is om de kosmos te vragen om een antwoord of een aanwijzing op je vraag en het dan laten rusten. Ga wat anders doen, iets ontspannends. Laat vervolgens het antwoord tot je komen via dromen, liedjes die je hoort of bijvoorbeeld door tekstregels die je onder ogen krijgt. Het antwoord komt, wees alert.
Je kunt ook creatieve technieken gebruiken zoals schilderen, tekenen of een visualisatie (laten) doen waarin je vraag centraal staat en waarin je de beelden als antwoord tot je laat komen.
Wat je ook doet, geef niet op. Las desnoods een adempauze in, rust uit, maak een plan, verzamel moed en ga door. Doorgaan is echt de moeite waard!
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
